Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ormanın kenarındaki çiçekli bir düzlükte, tüyleri pamuk üzere yumuşacık ve rengi açık pembe olan bir tavşan yaşarmış. Başka tavşanlar kahverengi, gri ya da beyazmış lakin bu tavşan hepsinden farklıymış. Renginden ötürü ona “Pembe” derlermiş. Pembe, utangaç bir tavşanmış ve farklı görünmekten bazen utanırmış.
Her sabah, tavşanlar yuvalarından çıkıp birlikte zıplar, oyunlar oynarmış. Lakin Pembe, biraz geride dururmuş. “Ya bana gülerlerse?” diye düşünür, sessizce otların ortasında saklanırmış. Gözleri başkalarını izlerken içi biraz burkulurmuş. Halbuki içinden, koşmak, hoplamak, birlikte kahkaha atmak çok gelirmiş.
Bir gün, ormana yeni bir hayvan gelmiş. Uzun kulaklı, küçük gözlü bir kirpiymiş bu. İsmi Kıvırcık’mış. Kıvırcık, yuvasını otlarla örmek için yardıma gereksinimi olduğunu söylemiş. Başka tavşanlar çekinmiş; zira kimse kirpinin dikenlerine yaklaşmak istememiş. Ancak Pembe yavaşça ileri çıkmış. “Ben sana yardım edebilirim,” demiş kısık bir sesle.
Kıvırcık sevinçle gülümsemiş. Birlikte kuru yapraklar toplamış, ince kollar taşımış, küçük taşlarla kenarları süslemişler. Fakat yuva neredeyse tamamlanmışken apansız sert bir rüzgâr çıkmış; yapraklar havalanmış, kısımlar devrilmiş, taşlar dağılmış.
Kıvırcık geri çekilmiş, yere düşen kısımlara uzun uzun bakmış. İçini çeken bir sesle, “Her şey mahvoldu,” demiş, kulakları da yavaşça düşmüş.
Pembe çabucak yere çömelmiş, savrulan yaprakların akabinde bakmış. Birkaç saniye ne yapacağını düşünmüş lakin sonra kararlı bir biçimde toparlanmış. “Üzülme,” demiş nazikçe, “istersen birlikte tekrar yapabiliriz.”
Bu defa taşların altına minik çakıl modülleri koyarak kaymamalarını sağlamışlar. Yaprakları çalıların ortasına sıkıştırmış, rüzgârda savrulmamaları için üzerlerine birkaç küçük taş yerleştirmişler. Her ayrıntıyla ilgilenmişler, sabırla çalışmışlar. Ellerine diken batmış, birkaç kez yanlış yerleştirmişler lakin yılmamışlar.
Pembe çalışırken hem yorulmuş hem memnun olmuş. Kalbi süratli atıyor lakin içi sıcak bir sevinçle doluyormuş. Zira birinci defa biriyle birlikte bir şey başarmanın ne kadar hoş olduğunu yaşıyormuş.
Akşam güneşi gökyüzünü turuncuya boyarken, Pembe ile Kıvırcık yeni yuvalarının önüne oturmuş. İkisi de yavaşça soluklanmış lakin gözlerinde yorgunluk değil, gurur varmış. Rüzgâra karşın birlikte başardıkları için içleri sıcacık olmuş. Kıvırcık, Pembe’ye dönüp minik bir teşekkür fısıldamış: “İyi ki geldin.”
O sırada, başka tavşanlar oyunlarını bitirip geri dönmüş. Pembe’yi gülümserken ve bir yuvanın başında görünce şaşırmışlar. İçlerinden biri merakla yaklaşıp yuvayı incelemiş, sonra gözlerini büyütüp sormuş: “Bunu hakikaten sen mi yaptın?”
Pembe utangaçça başını eğmiş ancak bu kere yüzünde huzurlu bir gülümseme varmış. O an, birinci kez kendini olduğu üzere kabul edilmiş hissetmiş.
Bir tavşan yanaşmış ve yumuşak bir sesle sormuş: “Bizimle oynar mısın?”
Pembe gözlerini Kıvırcık’a çevirmiş. Kıvırcık yavaşça gülümseyip başını sallamış. Evet,” demiş Pembe, samimiyetle, “oynarım.”
Ertesi sabah, çiğ şimdi toprağın üstünde parıldarken, Pembe başka tavşanlarla birlikte oyunlara katılmış. Zıplamış, gülmüş, kolların ortasından tüneller açmışlar. Kıvırcık da onlarla birlikteymiş; bazen katılmış, bazen yalnızca izleyip gülümsemiş.
O günden sonra Pembe sırf rengiyle değil, kalbinin sıcaklığıyla da sevilmiş. Artık kendini saklamamış. Zira farklı olmak, bazen en hoş dostlukların kapısını aralarmış.
Pembe Tavşan Masalının sonunda Pembe, yuvasına kıvrılmış ve gökyüzüne bakıp derin bir nefes almış. Zira artık bir rüzgâr esse bile, yanında dostlukla örülmüş bir yuvanın olduğunu biliyormuş.
Pembe Tavşan Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için temasa tıklayabilir, en hoş sesli masalları dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
