Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, iki farklı ülkede yaşayan iki özel çocuk varmış. Bu çocuklardan biri, mavi dağların ötesindeki Parlak Ülke’nin Prensi Mert, başkası ise çiçekli ovaların içindeki Işıl Ülkesi’nin Prensesi Lina’ymış.
Mert çok akıllıymış lakin bir o kadar da inatçıymış. Ne olursa olsun yanlışsız bildiğini savunur, kimseyi pek dinlemezmiş. Lina ise uyanıkmış, yavuzmuş lakin o da daima tek başına karar vermeye bayılırmış. Yardım istemek ona nazaran zayıflıkmış.
Birbirlerinden habersiz bu iki çocuk, birebir gece, birebir saatte kendi saraylarının balkonundan gökyüzüne bakıp tıpkı dileği dilemişler: “Keşke herkes beni anlayabilse!”
O anda gökyüzünde bir ışık parlamış. Parıltı sarayların camlarını titreterek yere düşmüş. Pencerelerinin önüne yuvarlak, parlak bir obje inmiş.
Bu objenin ismi: Zıt Ayna’ymış. Her biri birebir anda aynaya dokunduğunda, gözlerini çok farklı, değişik bir diyarda açmışlar.
Bu diyarın ismi ise: “Ters Krallık”mış.
Ters Krallık, bildikleri her şeyin tam aksine döndüğü garip lakin büyüleyici bir yermiş. Sabahları horozlar değil çiçekler öter, hükümdarlar susar, saatler ders anlatırmış. Karpuz üzere görünen şeyler aslında kitap, havuç üzere görünenlerse dondurmaymış!
Ama en şaşırtan şey, Mert’in bir prenses elbisesiyle, Lina’nın ise pelerinli prens kıyafetiyle uyanmasıymış.
Mert kaşlarını çatıp şaşkınlıkla, “Bu da ne bu türlü?!” demiş. Lina ise burnunu kıvırarak, “Ben bu kıyafetle yürüyemem ki!” diye çıkışmış.
Ama itiraz etmenin yararı yokmuş. Zira bu krallıkta yazılı olmayan lakin herkesin bildiği sihirli bir kural varmış: “Ancak birbirinin yerini anlayanlar, geri dönebilir.”
Ertesi sabah maceraları başlamış.
Lina, elinde sopa üzere duran bir taçla cet binmeye çalışmış ancak birkaç saniye sonra yere düşmüş. Mert ise zarifçe yürümeye çalışırken elbisesine takılıp yuvarlanmış. İkisi de kendi içinde, başkasının ne kadar zorlandığını anlamaya başlamış.
Tam o sırada, bir köşede aynadan yapılmış bir harita görmüşler. Harita çok özelmiş zira lakin birlikte gülerlerse yolları gösteriyormuş. Fakat ne vakit tartışsalar, aynanın içi anında bulanıklaşıyormuş.
İlk olarak “Dönme Bahçesi”ne varmışlar.
Burada çiçekler geriye gerçek açıyor, kelebekler yerde sürünerek dans ediyormuş. Bir çiçek, hafif bir rüzgarla yapraklarını titreterek onlara şöyle seslenmiş: “Yolunuzu bulmak mı istiyorsunuz? O vakit evvel birbirinizi anlamalısınız.”
Lina başını eğip mırıldanmış: “Ben esasen anlamaya çalışıyorum.”
Mert hızını asarak eklemiş: “Sen daima karar veriyorsun, bana hiç sormuyorsun.”
Birbirlerinin gözlerine bakmışlar. Birinci defa sessizce düşünmüşler. Sonra birlikte “Sessiz Hayvanlar Akademisi”ne yürümüşler.
Bu okulda öğretmenler hayvanlarmış ancak hiçbiri konuşmazmış. Yalnızca mimiklerle ders anlatırlarmış. Kocaman bir ayı başını sallayarak “dinleyin” dermiş. Minicik bir sincap ellerini iki yana açarak “birlikte düşünün” işareti yaparmış.
Yaşlı ve bilgili bir baykuş ise onlara göz kırpmış: “Sırayla konuşun.”
Bu sözleri duyduklarında evvel ne demek istediğini tam anlayamamışlar. Fakat biraz sonra, öğretmen önlerine bir defter ve kalem koymuş: “Şimdi birlikte bir masal yazın,” demiş.
O an fark etmişler ki, düzgün bir masal yazmak için sırayla konuşmaları, birbirlerini dikkatle dinlemeleri gerekiyormuş.
Mert çizmeye, Lina ise renklendirmeye başlamış. Birlikte düşündükçe, güldükçe, birinci kez sahiden birebir sayfada olduklarını hissetmişler. Ve tam o anda, aynadaki yol parıldamış, ileriyi göstermeye başlamış.
Yolun açıldığını görmek ikisini de memnun etmiş. Ancak içlerinde susturamadıkları birtakım hisler varmış. Her şey yolunda görünse de kalplerinin derinliklerinde konuşulmayan kanılar dolaşıyormuş.
Sıradaki durakları “Karanlık Labirent”miş. Bu yer, büsbütün aynalardan oluşan, sessiz ve büyülü bir geçitmiş. İçeri girenlerin iç dünyasına nazaran yol açılır ya da kapanırmış. Kalbi pak olanın önündeki aynalar ışıldar, kırgın olanlarınki ise kararırmış.
İlk adımlarını attıklarında ortam sessizmiş. Fakat içlerinde taşıdıkları o kırgın hisler harekete geçmiş. Aynaların içi birden kararmaya başlamış.
Lina, “Sen her şeyi ben bilirim sanıyorsun!” diye bağırmış. Mert de, “Sen de kimseyi dinlemiyorsun!” diye karşılık vermiş.
Aynalar çabucak kararınca istikametlerini şaşırmışlar. Yansımalar bozulmuş, her şey bulanık hale gelmiş. Ortalık sessizleşmiş. Ne ileri gidebilmişler, ne de geri dönebilmişler.
Bir mühlet hiçbir şey demeden durmuşlar. Yalnızca birbirlerine bakmışlar. Sonra Lina derin bir nefes alıp samimiyetle konuşmuş.
“Mert, prens olmak güç işmiş. Daima karar almak, kimseyi kırmamak. Ben bunu fark etmemişim.”
Mert yavaşça gülümsemiş ve konuşmaya başlamış: “Ben de anladım ki, senin üzere biri olmak için çok sabırlı olmak gerek. Herkesin memnunluğunu düşünmek kolay değilmiş.”
Aynalar bir anda pırıl pırıl parlamaya başlamış. Karanlık yol aydınlanmış. Göz göze gelip el ele tutuşmuşlar. Artık yollarını birlikte, tıpkı kalple yürümeye hazırmışlar.
Son olarak “Gerçek Göl”e varmışlar.
Gökyüzünü yansıtan berrak bir gölün kenarında, büyük bir ayna yükseliyormuş. Ayna onlara bakmış, içlerini görmüş ve şöyle demiş: “Siz artık birbirinizi anlıyorsunuz. Dönmeye hazırsınız.”
Mert ve Lina gözlerini kapatmış. Parlak bir ışık parlamış. Ve ikisi de kendi odalarında, kendi kıyafetleriyle uyanmış.
Ama bu sefer her şey çok farklıymış. Mert istişareden karar almaz olmuş. Lina yardım istemekten çekinmez olmuş. İçlerinde büyümüş, yumuşamış bir anlayış taşır olmuşlar.
İkisi de farklı ülkelerde olsalar da, her gökyüzüne baktıklarında içlerinden geçirirlermiş: “Anlamak, birlikte olmaktan geçer.”
Ve Prens ve Prenses Masalından sonra, Aykırı Krallık’taki aynalar bir daha hiç bulanık olmamış. Zira bir defa anlayış doğdu mu, ışık daima yolunu bulurmuş. Gökler pırıl pırıl, kalpler yumuşacık kalmış. Ve masal da burada huzurla bitmiş.
Prens ve Prenses Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için buraya tıklayabilirsiniz. Bugün 20:00’da yayımlayacağımız sesli masalımızı dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
