Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler küçük, yemyeşil bir ormanda Minik isminde meraklı bir tavşan yaşarmış. Minik, her sabah ormanın yumuşacık yollarında zıplayarak dolaşır, karşılaştığı her yeni çiçeğe, böceğe dikkatle bakarmış.
Ormanda her şey rengârenkmiş fakat Minik, bu renklerin neden farklı olduğunu bir türlü anlayamazmış. Yolda gördüğü kırmızı böğürtlenler, sarı papatyalar, mavi kelebekler. Her biri birbirinden farklıymış lakin nedenini bilmemek, Minik’in aklını karıştırıyormuş.
Ormanda gezinirken sık sık durup etrafına bakar, “Acaba renkler bize bir şey mi söylemek istiyor?” diye düşünürmüş.
Bir sabah, güneş gökyüzünü yavaşça turuncuya boyarken Minik, her zamanki çimenlikte durmuş. Fakat bu sabah farklıymış; içindeki merak büyüdükçe gözleri de etrafına daha dikkatli bakar olmuş. Kolların ortasından süzülen mavi gökyüzü, papatyaların sarı yaprakları ona güya daha canlı görünmüş.
Minik, bu renklerin yalnızca hoş olmadığını, tahminen de bir mana taşıdığını hissetmiş. O anda, bu renkleri daha yakından tanıması gerektiğine karar vermiş.
Kafasında bu kanılarla, göl kenarında dinlenen bilge kaplumbağa Tospik’in yanına gitmiş. Tospik, serin suların kenarında keyifle güneşlenirken Minik’in meraklı adımlarını duymuş. Minik, çabucak hususa girmiş: “Tospik, etrafımızda her şeyin rengi farklı. Gökyüzü mavi, çiçekler sarı, çilekler kırmızı. Neden bu türlü?”
Tospik, ağır ağır başını kaldırıp Minik’e bakmış. “Ah Minik,” demiş, “dünya renklerle dolu zira her renk bize öbür bir duyguyu anlatır. Lakin bunu anlamak için renkleri gözlerinle değil, kalbinle görmen gerekir.”
Minik, Tospik’in kelamlarını duyunca biraz şaşırmış. “Kalple görmek mi? Nasıl yapacağım?” diye sormuş.
Tospik gülümseyip suya yansıyan gökyüzünü göstermiş. “Denemek istersen, gökyüzüyle başla. Onun maviliğine uzun uzun bak ve ne hissettirdiğini düşün.”
Minik, çabucak gökyüzüne bakmış. Sonsuz üzere görünen mavi, ona bir ferahlık, bir özgürlük hissi vermiş.
Biraz daha ilerlediğinde sarı papatyaların yanına varmış. Elleriyle yumuşak yapraklarını okşarken, içinin ısındığını hissetmiş. “Sarı, bana güya sevinçle gülümsüyor,” demiş kendi kendine.
Yolculuğu sırasında büyük bir çilek tarlasıyla karşılaşmış. Kırmızı çilekler, ışıkta parlayarak Minik’i kendine çekmiş. Bir çileği eline alıp koklamış, sonra tadına bakmış. Tadı cesurca güçlüymüş, tıpkı rengi üzere. “Kırmızı olmak, biraz cüret istermiş,” demiş gülümseyerek.
Gün boyunca Minik, ormanın her köşesinde farklı renklerle karşılaşmış. Yeşilin huzuru, turuncunun sıcaklığı, morun gizemi. Hepsinin ona anlattığı öteki bir masal varmış. Minik, renkleri yalnızca görmekle kalmayıp, hissetmeyi öğrenmiş.
Gün batımına hakikat orman yavaşça sessizleşirken Minik, Tospik’in yanına geri dönmüş. Heyecanla, “Artık renklerin bana anlattıklarını duyabiliyorum, Tospik!” demiş. “Mavi özgürlük, sarı sevinç, kırmızı cüret.”
Tospik, Minik’e bakıp başını sallamış. “İşte artık gerçek bir renk yolcusu oldun, Minik,” demiş. Minik, o gece gökyüzündeki yıldızlara bakarken, renklerin sessiz fakat güçlü dünyasının içine yavaşça dalmış.
Renkleri Öğreniyoruz Masalının sonunda renkler, Minik’in yüreğinde her vakit tatlı bir müzik üzere yer etmiş.
Renkleri Öğreniyoruz Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için irtibata tıklayabilir, sesli masallar dinlemek için instagram hesabımızı takip edebilirsiniz.
