Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler deniz kenarına yakın, güneşi bol, rüzgârı yumuşacık bir mahallede minik bir ilkokul varmış. Bu okulun bahçesinde salıncaklar, kaydıraklar, kocaman ağaçlar ve sevinçli çocuk sesleri varmış.
Sınıfta Yunus isminde sessiz, kendi hâlinde bir çocuk varmış. Kalabalıktan hoşlanmaz, ekseriyetle tek başına oynamayı severmiş. Kimseyle tartışmaz, konuşurken gözlerini yere indirirmiş. Ancak salıncağa binince değişik biri olurmuş. Ayaklarını gökyüzüne gerçek uzatır, rüzgâr saçlarını savururken yüzünde kocaman lakin sessiz bir gülümseme belirirmiş.
Bir gün teneffüs zili çalmış. Çocuklar sevinçle dışarı fırlamış ancak Yunus’un aklında tek bir şey varmış: salıncak. Sessiz adımlarla bahçeye çıkmış, etrafına bakmadan en sevdiği salıncağa hakikat yürümüş. Oturduğu anda, ipleri iki eliyle sıkıca kavramış. Ayaklarını yerden kesmiş ve kendini yavaşça gökyüzüne bırakmış. Rüzgâr yanağını okşarken, gözleri dalgın lakin mutluyumuş.
Tam o sırada Kerem isminde bir çocuk süratle salıncağa yaklaşmış. Hiçbir şey söylemeden, birden salıncağın gerisinden sertçe asılmış ve öfkeyle “Ben bineceğim, çekil oradan!” diye bağırmış.
Yunus ne olduğunu anlayamadan istikrarını kaybetmiş. Küçük vücudu salıncaktan kayıp yere düşmüş. Eli toprağa sürtünmüş, dizleri acımış. Fakat canını en çok yakan, kalbinin derinlerine dokunan bu beklenmedik davranış olmuş. Sessizce kalkmış, hiçbir şey demeden bahçenin köşesine geçmiş.
Yunus o günden sonra bahçeye çıksa bile oyunlara hiç katılmamış. Elinde küçük bir taş çevirip, öteki çocukları izlemekle yetinmiş.
Öğretmenleri Zeynep Hanım, Yunus’taki bu sessiz değişimi fark etmiş. Evvelden gözleri ışıldayan çocuk, artık pencereden dışarıya dalıp uzun uzun bakıyormuş. Ders ortalarında konuşmaz, teneffüslerde arkadaşlarının yanına gitmez olmuş. Güya rüzgâr bile onu eskisi üzere okşamıyormuş.
Ders bittiğinde herkes sınıftan çıkmış. Fakat Zeynep Öğretmen yerinden kalkmamış. Gözleriyle Yunus’u izlemiş bir mühlet, sonra yanına gidip sessizce oturmuş. “Yunuscuğum,” demiş yumuşak bir sesle, “bir şey mi oldu? Kalbini kıran bir şey mi var?”
Yunus başını eğmiş. Karşılık vermemiş evvel. Parmaklarıyla defterinin kenarını kıvırmış, gözlerini yere dikmiş. Sonra kısık bir sesle mırıldanmış: “Salıncağa binmiştim lakin biri itti, düştüm.”
Zeynep Öğretmen derin bir nefes almış. Gözleriyle Yunus’un avucundaki küçük yara izine bakmış. Ancak asıl yaranın kalbinde olduğunu anlamış. Sonraki gün tahtaya kocaman harflerle bir cümle yazmış:
“Okulda kendini inançta hissetmek, her çocuğun hakkıdır.”
Sonra sınıfa dönüp gülümsemiş. “Hadi bakalım,” demiş. “Bahçede daima birlikte nasıl daha adil, daha anlayışlı olabiliriz, birlikte düşünelim.”
Çocuklar heyecanla ellerini kaldırmış. Her biri söyleyecek bir şey bulmuş.
“Sırayla oynayalım”
“Kimse kimseyi itmesin”.
“Birbirimize hoş davranalım”.
Kerem en başta sessiz kalmış. Sınıf arkadaşlarını dinlemiş, başını eğmiş. Gözleri bir anlığına Yunus’a kaymış lakin çabucak kaçırmış. Bir müddet sonra derin bir nefes almış ve parmaklarını yavaşça kaldırmış. Kısık bir sesle:
“Ben galiba Yunus’a haksızlık ettim,” demiş. “Salıncağa binmek için onu ittirdim. Yere düştü. Bunu yaptığım için üzgünüm. Özür dilemek istiyorum.”
Sınıfta bir anda sessizlik olmuş. Herkes Yunus’a dönüp bakmış fakat o sırf Kerem’e odaklanmış. Gözleri büyümüş lakin içinde öfke değil, şaşkınlık varmış. Bir an duraksamış. Sonra, gözlerini kaçırmadan başını yavaşça sallamış. Akabinde kısık ve titrek bir sesle “Peki,” demiş.
O günden sonra bahçedeki oyunlar değişmiş. Her çocuk sırayla oynamış. Salıncaklar daha adil, top oyunları daha eğlenceli olmuş. Yunus da yavaş yavaş salıncağa tekrar yaklaşmış. Birinci başta kısa müddet binmiş. Sonra ayakları tekrar gökyüzüne uzanmış.
Bir sabah, salıncak tekrar boşken Yunus yavaşça yaklaşmış, oturmuş ve ayaklarını yerden kesmiş. Tam o sırada Kerem sessizce yanına gelmiş. Bir şey söylemeden bir mühlet beklemiş, sonra yavaşça konuşmaya başlamış:
“Seni biraz sallamamı ister misin?”
Yunus başını kaldırmış, göz göze gelmişler. İçinde hâlâ küçük bir çekingenlik varmış fakat kalbi eskisi kadar ürkek değilmiş. Cüretini toplamış ve sakin bir sesle “Olur,” demiş.
Salıncak üst hakikat çıkarken, rüzgâr tekrar saçlarını savurmuş. Fakat Yunus bu sefer yalnız değilmiş.
Salıncak gökyüzüne yanlışsız yükselirken Yunus gözlerini kapatmış, içindeki tartının yavaşça azaldığını hissetmiş. Bahçedeki sesler artık ona uzak değilmiş; her şey daha tanıdık, daha sıcak gelmiş.
Ve böylelikle, Salıncaktaki İtimat Masalı Yunus’un kalbinde sessizce tamamlanmış. Zira o gün, salıncağın sesi ona şöyle fısıldamış: “Artık korkmana gerek yok, burası senin yerin.”
Salıncaktaki İtimat Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için temasa tıklayabilir, masallarımıza dahil olmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
