Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, insanların kalplerini dinlemeyi unuttuğu küçük bir kasabada Efe isminde bir çocuk yaşarmış. Efe, kulaklıklarını hiç çıkarmazmış.
Müzik dinlerken keyifli olur, dışarıdaki sesleri duymadan kendi dünyasında yaşarmış. Okula giderken, parkta oynarken, hatta meskende ailesiyle birlikteyken bile kulaklıkları daima kulağındaymış.
Efe konuşkan biri değilmiş. Sınıf arkadaşları onunla oynamak istermiş lakin o, kulaklıklarını gösterip sessizce uzaklaşırmış. Annesi bazen yanına oturup “Bugün neler yaptın?” diye sormaya çalışır, lakin Efe yalnızca başını sallar, müziğin sesini biraz daha açarmış.
Bir gün, okul çıkışında parkta yürürken bir bankta unutulmuş üzere duran eski bir kulaklık dikkatini çekmiş. Rengi solmuş, kablosu biraz bükülmüş fakat tuhaf bir halde içinden tatlı bir parıltı yayılıyormuş.
Merakla kulaklığı alıp kulağına takmış. Müzik başlamamış. Lakin parkta oynayan çocukların kahkahaları, kuşların cıvıltısı ve bir ağacın altındaki kızın sessizce ağlayışı bir anda duyulmaya başlamış.
Efe ne olduğunu anlayamamış. Kulaklık müzik değil, insanların hislerini duyuruyormuş. Ağlayan kıza yaklaşınca, kulaklığından yavaşça dökülen cümleleri duymuş: “Keşke annem bugün de yanıma gelseydi.”
Efe donup kalmış. Hiç bu türlü bir şey yaşamamış. Kulaklığı çıkarınca her şey olağana dönmüş. Ancak taktığında tekrar o sessiz fakat derin hisleri duymaya başlamış.
Ertesi sabah Efe, sihirli kulaklığı ihtimamla çantasına koymuş ve okula gitmiş. Sınıfa adım attığında, gözleri öğretmenine takılmış. Kulaklığı kulağına taktığında, içinden yorgun bir iç çekiş duyulmuş: “Bugün yalnızca biri bile beni anlamaya çalışsa kâfi.”
Efe olduğu yerde kalakalmış. Birinci kere bir yetişkinin kalbinin bu kadar kırılgan olduğunu fark etmiş. Sessizce sırasına geçmiş ancak bu defa, her zamanki köşeye değil, sınıfın en hareketli çocuğu Can’ın yanına oturmuş. Kulaklıktan yumuşak bir fısıltı süzülmüş: “Keşke biri beni nitekim arkadaş olarak görse.”
O anda Efe’nin içinde daha evvel hiç hissetmediği bir şey kabarmış. Gözleri dolmuş ancak bu kere müzikten değil, sahiden hissettiği hislerden. Kalbi yavaşça konuşmaya başlamış güya. O an fark etmiş ki; bazen beşerler sessiz kalırmış lakin içlerinde kocaman cümleler olurmuş.
O günden sonra Efe, sınıfa her girdiğinde bakışları daha dikkatli olmuş. Kulaklığını taktığında sessiz oturanların, çok gülenlerin, yaramazlık yapanların iç dünyasından küçük fısıltılar duyarmış. Her birinin içinde söylenmemiş bir his gizliymiş.
Ama günler geçtikçe kulaklığı daha az takar olmuş. Zira artık birinin yüzüne bakarak da onun ne hissettiğini anlayabiliyormuş. Dinlemek yalnızca duymak değilmiş; bazen bir bakış, bir duruş, her şeyi anlatırmış.
Bir akşam annesiyle birlikte otururken annesi sormuş:
“Efe, evvelce kulaklığını hiç çıkarmazdın. Artık neden takmıyorsun?”
Efe yavaşça gülümsemiş, gözleri yumuşamış:
“Çünkü artık müzikten çok, insanların kalbinden gelen sesleri duymayı seviyorum,” demiş.
O gece Efe, kulaklığı yastığının altına koymuş. Lakin kulağına hiç takmamış. Işıkları kapatmış, battaniyesine sarılmış ve gözlerini kapatmış. Kulaklıktan bir ses gelmemiş bu sefer. Zira artık her ses, Efe’nin içinden geliyormuş.
Ve Sihirli Kulaklık masalından sonra, dünya biraz daha anlayışlı, biraz daha huzurluymuş. Zira bir çocuk, kulaklarını değil, kalbini açmayı öğrenmiş.
Sihirli Kulaklık Masalına benzeyen kısa masallar okumak için temasa tıklayabilir, yarınki masalı belirlemek için instagram hikayemizdeki ankete oy verebilirsiniz.
