Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, Hale isminde sevecen bir abla ile onun meraklı mı meraklı küçük kardeşi Şura yaşarmış.
Hale, sakin yapısı ve sabırlı halleriyle etrafına huzur verirmiş. Şura ise öğrenmeyi çok sever, ablasının anlattığı her yeni şeyi heyecanla dinlermiş. Şimdi hiç denemediği pek çok şey varmış lakin birlikte geçirdikleri vakitler onun için en değerlisiymiş.
Hale, bir sabah kahvaltıdan sonra elinde renkli bir broşürle salona girmiş. “Bugün seni özel bir yere götürmek istiyorum,” demiş.
Şura çabucak yanına koşmuş, broşüre dikkatle bakmış. Üzerinde parlak renkli topların olduğu bir salon resmi varmış. “Ben daha evvel hiç bu türlü bir yere gitmedim,” demiş merakla. Hale de onun elini tutarak, “O vakit birinci defa birlikte gideriz,” demiş.
Hazırlanıp konuttan çıktıklarında güneş parlıyor, hafif bir rüzgâr ağaçların yapraklarını yavaşça kımıldatıyormuş. Hale yol boyunca bowlingin nasıl oynandığını, topun nasıl tutulduğunu, lobutların nasıl devrildiğini tatlı tatlı anlatmış.
Şura ablasını can kulağıyla dinlemiş ancak içinde küçük bir heyecan varmış. Başarabilir miyim sanki, diye düşünmeden edememiş.
Salona girdiklerinde içerisi rengârenkmiş. Yavaşça müzik çalıyor, ışıklar parlıyor, çocuklar kahkahalarla oynuyormuş. Şura evvel biraz çekinmiş fakat Hale çabucak eğilip, “Beraber yapacağız,” demiş.
Kasadan onun ellerine uygun, pembe renkli hafif bir top seçmişler. Şura topu eline alıp sıkıca kavramış, kalbi biraz daha süratli atmaya başlamış.
İlk atışı Hale yapmış. Top, güya yolunu biliyormuş üzere dümdüz ilerlemiş ve birkaç lobutu devirmiş. Şura heyecanla yerinden fırlamış, “Harika attın!” diyerek ellerini çırpmış.
Sonra sıra ona gelmiş. Minik elleriyle topu kavramış, lakin içinde hafif bir telaş varmış. Derin bir nefes almış, sonra ablasına bakıp gülümsemiş. Hale başını sallayarak ona cüret vermiş. Şura yavaş adımlarla çizgiye yürümüş ve topu ileri gerçek yuvarlamış.
Yuvarlamış yuvarlamasına fakat top, daha birkaç saniye bile geçmeden yana kıvrılıp sessizce kenarda durmuş. Şura bir an öylece kalmış. Gözleri topun peşinden gitmiş fakat içindeki heves biraz sönmüş üzereymiş.
Hale çabucak yanına gelmiş, diz çöküp göz hizasına inmiş. “Biliyor musun,” demiş, “ilk atışta top gitmese bile kalbinin hamaseti burada kalır. Ve o cüret, ikinci atışta daima daha güçlü olur.”
Şura başını yavaşça sallamış. Neredeyse fısıldar bi tonla, “Bir daha deneyeyim mi?” diye sormuş. Hale çabucak ayağa kalkıp elini uzatmış, “Elbette,” demiş. “Sen hazır olduğunda, top da hazır olur.”
Şura tekrar çizgiye yürümüş. Bu sefer kendinden biraz daha emin görünüyormuş ancak içinde hâlâ kıpır kıpır bir tedirginlik varmış. Derin bir nefes almış ve gözlerini maksada dikmiş. Sonra kollarını ileri gerçek uzatmış ve topu yuvarlamış.
Top ilerlerken Şura yerinden kıpırdamamış, gözünü bile ayırmadan bakakalmış. Top tam duracak sandığı anda öndeki lobuta çarpıp onu devirmiş. Şura bir an öylece kalakalmış. Sonra gözleri parlamış ve yüzünde kocaman bir gülümseme belirmiş. “Abla! Sahiden vurdum!” demiş, gülerek.
Hale çabucak yanına koşup, onu kucaklamış. “Gördün mü?” demiş sarılırken. “Cesaret, bazen bir lobutu bile devirmeye kâfi.”
Kısa bir mola verdiklerinde yan yana oturup meyve suyu içmişler. Şura başını ablasına yaslayıp, “Ablacığım, bowling nitekim çok eğlenceliymiş,” demiş. Hale de onun saçlarını okşayarak, “Seninle olduğu için daha da hoş,” demiş.
Ve gün sona ererken, Şura koltuğuna yaslanmış, yüzündeki gülümseme hala devam ediyormuş. O gün tahminen sırf bir top yuvarlamış, bir lobut devirmiş lakin en çok da içindeki hamaseti büyütmüş. Zira “Şura’nın Birinci Bowling Günü Masalı”, yalnızca bir oyun değil, kalbinde saklayacağı bir anı olmuş.
Şura’nın Birinci Bowling Günü Masalına benzeyen uyku masalları okumak için irtibata tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
