Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük bir kentte Efe isminde bir çocuk yaşarmış. Efe kalabalık oyunlardan çok, elindeki telefonun içindeki dünyayı severmiş.
Telefonu ne vakit eline alsa vakit süratle geçermiş. Oyuncaklarına, kitaplarına ya da dışarıdaki seslere neredeyse hiç kulak vermezmiş. Parktan gelen kahkahalar bile ona uzaktan bir uğultu üzere gelirmiş.
Bazen annesi yanına gelir, pencereyi açar ve dışarıdaki havayı gösterirmiş. Lakin Efe başını bile çevirmeden, “Sonra oynarım,” dermiş. O “sonra” daima bir sonraki güne kalırmış.
Bir sabah Efe gözlerini araladığında, birinci işi başucundaki telefonuna uzanmak olmuş. Düğmesine bastığında ekran açılmamış. Birkaç kere denemiş fakat sonuç değişmemiş.
Telefonun çalışmadığını fark edince, içinde tanım edemediği bir boşluk oluşmuş. Yatağında kıpırdamadan uzanırken, camdan gelen kuş seslerini duymuş. Başını yavaşça çevirip pencereye hakikat bakmış.
Parkta oynayan birkaç çocuk çabucak göze çarpmış. Yere renkli tebeşirle seksek kutuları çizmişler, sırayla zıplıyorlarmış. Her sayıdan sonra yüksek sesle gülüyor, birbirlerini bekleyerek oynuyorlarmış.
Efe başını cama yaslayarak onları izlemeye devam etmiş. Tam ne olduğunu anlayamasa da, içinde garip bir kıpırtı hissediyormuş. Elinde telefon yokken geçen vakit daha sessiz ve uzun gelmiş.
Yorganını yavaşça üzerinden almış. Sessizce ayağa kalkıp eşofmanını giymiş. Ayakkabılarını giyerken annesi mutfaktan, “Bir şey mi oldu Efe?” diye seslenmiş. Efe başını uzatıp “Biraz dışarı çıkacağım,” demiş.
Kapıyı açıp dışarı çıktığında yüzüne sabah serinliği çarpmış. Ellerini ceplerine sokarak yavaşça parka hakikat yola koyulmuş. Parktan gelen kahkahalar yaklaştıkça daha bariz duyulmuş; havada tebeşir tozu uçuşuyor, çocuklar sırayla seksek oynuyormuş.
Bir banka oturup sessizce onları izlemeye başlamış. Ortalarından biri ona hakikat dönüp, “İstersen sen de gelebilirsin,” demiş. Efe evvel başını eğmiş lakin sonra yavaşça ayağa kalkmış.
Seksek kutularının yanına geldiğinde bir adım geride durmuş. Kalabalığın içinde öylece durmak biraz tuhaf hissettirmiş. Birinci adımını attığında istikrarını kaybetmiş lakin kimse alay etmemiş. Hatta içlerinden biri ona dönüp, gülümseyerek: “İlk seferde hepimiz öyleydik,” demiş.
Oyunun temposuna alıştıkça adımlarını daha rahat atmaya başlamış. Artık sayı sayarken sesini biraz daha yükseltiyor, sıranın kendisine gelmesini beklerken heyecanlanıyormuş. Parkın içi çocukların kahkahalarıyla dolarken Efe birinci defa dışarıda bu kadar vakit geçiriyormuş.
Oyunun sonuna gerçek çocuklar yavaş yavaş ayrılmaya başlamış. Birtakımı annesine seslenmiş, birtakımı tebeşir kutularını toplayıp cebine koymuş. Efe kenarda dururken bir çocuk yanına gelip, “Yarın yeniden oynarız, değil mi?” diye sormuş.
Efe bir an duraksamış, sonra başını yavaşça eğip gülümsemiş.
Çocuklar teker teker uzaklaşmış. Park yavaşça sessizleşmiş ancak yerdeki seksek çizgileri hâlâ duruyormuş. Efe ayakkabılarındaki toza bakmış, sonra başını kaldırıp gökyüzüne bakmış. Derin bir nefes alıp yavaş adımlarla konutun yolunu tutmuş.
Yolda yürürken telefon aklına bile gelmemiş. Aklında yalnızca sayılar, kahkahalar ve kutuların içine düşen ayaklar varmış. Bugün hiçbir şey izlemediği hâlde, güya her şeyi daha düzgün görmüş üzere hissediyormuş.
Eve vardığında her şey bıraktığı üzere duruyormuş; salon sessiz, telefon tekrar masanın köşesindeymiş. Üzerini çıkarmış, ellerini yıkamış ve odasına geçmiş. Telefonuna bir an bakmış lakin elini uzatmamış.
O akşam yatağına uzandığında, içinde tarifsiz bir hafiflik varmış; zira uzun vakittir birinci kere hiçbir şey yapmadan da yeterli hissetmiş.
Telefon Bağımlılığı Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz.
