Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler güneşle ay ortasında uzanan, yumuşacık kahverengi bir toprak kesimi varmış. Bu toprak, güneşi sevdiği kadar bulutları da izlemeyi severmiş. Fakat en çok da kendi başına kalmayı severmiş. Sessizliği, huzuru ve etrafındaki çiçeklerin kokusunu dinlemeyi istermiş.
Ne vakit gökyüzü karararak yağmur düşse, toprak huzursuz hissedermiş. Su, ince ince üzerine damladığında titreyerek kıpırdanır, kendi kendine söylenmeye başlarmış. “Yine geldi bu su,” dermiş içinden, “her yerimi ıslatıyor, beni rahatsız ediyor. Daima gelip üstüme düşüyor, hiç bana sormuyor bile.”
Bir gün, gökyüzü grileşmiş, bulutlar ağırlaşmış ve yağmur başlamış. Su, gökyüzünden tatlı tatlı inmiş, toprakla buluşmuş. “Merhaba,” demiş su, “bugün de seni beslemeye geldim.” Lakin toprak öfkesini gizleyememiş.
“Beni rahat bırak artık!” demiş sertçe. “Her gelişinde beni sırılsıklam yapıyorsun. Üstüm başım çamura dönüyor. Çiçeklerim bile batıyor bu yüzden.”
Su bir an duraksamış. Sesi titremiş: “Ama ben senin için geldim… Seni beslemek, hayat vermek için…”
Toprak başını çevirmiş, “İstemiyorum artık seni,” demiş.
Bunu duyan su çok üzülmüş. Sakin sakin çekilmiş ve uzaklara hakikat gitmiş. Su gidince, gökyüzü berraklaşmış ancak bir garip sessizlik çökmüş toprağın üstüne.
Ertesi gün güneş parlamış lakin çiçekler birden boyunlarını bükmeye başlamış. Renkleri solmuş, yaprakları sararmış. Rüzgâr yavaşça estiğinde toprakta ufak çatlaklar oluşmuş. Toprak her geçen saat daha kuru, daha sert olmuş. Çiçeklerin solduğunu, kısımların çatladığını görünce kalbi burkulmuş.
“Neler oluyor bana?” demiş dehşetle. “Çiçeklerim neden soluyor, neden çatlıyorum ben?”
Kendi kendine düşünmüş, taşınmış… Ve bir anda anlamış. “Su… Su olmayınca bu türlü oluyorum. Ben yalnızken hiçbir işe yaramıyorum.”
Birkaç gün geçmiş. Çiçekler neredeyse büsbütün yok olmuş. Toprak yeterlice kurumuş, derin derin çatlamış. O vakit içinde büyük bir pişmanlık büyümüş.
Gökyüzüne bakarak içten bir sesle fısıldamış: “Ey su… Sana haksızlık ettim. Beni beslemek, güzelleştirmek istemiştin. Meğer ben seni incittim. Beni affeder misin?”
Bu sözleri duyan su, çok uzakta bile olsa toprağın kalbindeki değişimi hissetmiş. Gökyüzü yine kararırken tatlı bir yağmur başlamış. Su, yumuşak damlalarla tekrar toprağa dokunmuş. Bu kere toprak başını eğip yavaşça kabul etmiş suyu.
Çiçekler, birkaç gün sonra yavaş yavaş tekrar açmış. Renkleri parlamış, yapraklar canlanmış. Toprak yumuşamış, çatlaklar kaybolmuş. Ve o günden sonra toprak, su geldiğinde teşekkür etmeyi hiç unutmamış.
Ve bazen, en çok muhtaçlık duyduğumuz şeyi fark etmek için yalnız kalmak gerekirmiş.
Toprak ile Su Masalına benzeyen kısa masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, yarınki masal başlığımızı seçmek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz
