Bir vakitler, çok sempatik bir tavşan yavrusu vardı. İsmi Pamuk’tu. Pamuk, ormanın derinliklerinde, yumuşacık otların üzerinde yaşar ve her gün annesiyle birlikte memnun bir halde ormanda gezintiye çıkardı. Pamuk’un en sevdiği şey, annesiyle uyumak ve hoş düşler görmektir.
Bir gün, annesi Pamuk’a “Bugün biraz kestirelim mi?” diye sordu. Pamuk çabucak başını sallayarak, “Evet, anne! Fakat evvel bana bir masal anlat!” dedi. Annesi gülümsedi ve çabucak Pamuk’a bir masal anlatmaya başladı. “Bir vakitler, uzak bir ormanda minik bir tavşan yaşarmış. Her gün ormanın en hoş çiçeklerini koklar, sevinçle zıplayarak ormanın içinde dolaşırmış. Fakat bir gün, tavşan çok yorulmuş ve gözlerini kapatıp bir ağacın altına uyumaya karar vermiş.”
Pamuk, annesinin sesiyle huzurlu bir formda gözlerini kapattı. Annesi devam etti: “Tavşan, düşünde büyük bir çiçek tarlasını görmüş. Çiçekler o kadar hoşmuş ki, tavşan onları koklayarak düş diyarına gitmiş.”
Pamuk’un gözleri yavaşça kapanmaya başladı. “Ve tavşan, o hoş çiçekler ortasında hayalinde memnun bir formda zıplayarak hayalinde bir dünya keşfetmiş…” diye devam etti annesi. “Pamuk, hayal diyarında yeni arkadaşlar edinmiş ve orada memnunluğu bulmuş.”
Pamuk, annesinin yumuşak sesini dinlerken derin bir uykuya daldı. Tatlı bir biçimde uyurken, hayalinde o hoş çiçekleri gördü. Pamuk, sevinçle çiçekler ortasında zıplıyor ve memnun bir formda ormanın derinliklerinde geziyor, tıpkı annesinin anlattığı üzere.
O günden sonra, Pamuk her uyumadan evvel annesinden bir masal ister ve her vakit tatlı düşlerle uyurmuş. Orman da her vakit ona huzur ve memnunluk sunar, Pamuk ne vakit gözlerini kapasa, keyifli düşler ona arkadaş olurmuş.
