Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ailesiyle birlikte yaz tatiline çıkan Melis isminde meraklı bir kız çocuğu varmış. Melis, seyahat boyunca otomobilin camından dışarı bakmayı çok severmiş. Tarlalar, ağaçlar, minik kulübeler süratle geçerken, gözleri bir anda bir şeyde takılı kalmış.
Bir tarlanın ortasında, kolları iki yana açık, başında şapka olan garip bir figür varmış. Gömleği rüzgârla yavaşça kıpırdıyor, lakin kendisi kıpırtısız duruyormuş.
“Anne,” demiş Melis yavaşça çekinerek, “o orada duran şey de ne?”
Annesi geriye dönüp bakmış, akabinde gülümsemiş. “O bir korkuluk tatlım,” demiş. “Kuşlar tarladaki eserleri yemesin diye dikilir.”
Melis başını yana eğmiş. “Ama bana biraz üzgün üzere geldi.”
Babası gülerek, “Korkuluklar daima o denli durur, biraz yalnız üzere,” demiş. “İstersen dönüşte yakından bakalım.”
Melis başını sallamış lakin gözleri hâlâ tarladaymış. Korkuluğun yalnızlığı kalbinde bir sızı üzere kalmış.
Gün sonunda konutlarına dönerken birebir yoldan geçmişler. Babası, Melis’in isteğini unutmamış, arabayı yavaşlatıp tarlanın kenarında durmuş. Melis heyecanla kapıyı açmış, fakat bir an duraksamış. Korkuluğa bu kadar yaklaşmak biraz garip gelmiş.
Tarlanın kenarında, yaşlı bir amca çalışıyormuş. Güneşten yanmış yüzünde yorgun fakat sıcak bir gülümseme varmış. Melis çekinerek “Merhaba,” demiş. “O korkuluğu siz mi yaptınız?”
Amca başını sallamış. “Evet,” demiş gururla. “Adı Toprak. Beş yıldır bu tarlayı bekliyor.”
Melis kaşlarını kaldırmış. “Adı mı var?”
“Olmaz mı?” demiş amca. “Her emek verdiğim şeye bir isim veririm. Toprak, benim sessiz arkadaşım.”
Melis yavaşça korkuluğa yaklaşmış. Gömleği eskimiş, kolundaki bez kesimi rüzgârda yavaşça savruluyormuş. “Bazen ben de bu türlü hissediyorum,” demiş kendi kendine. “Sınıfta bazen kimse beni dinlemiyor üzere oluyor.”
Amca sessizce dinlemiş. Sonra dizlerinin üzerine çökmüş. “Biliyor musun,” demiş, “Korkuluklar konuşmaz ancak dinler. Tahminen o da senin üzere birini bekliyordur.”
Melis biraz utanarak gülümsemiş. Lakin içi kıpır kıpır olmuş. Güya o an, Toprak’la ortasında görünmez bir bağ kurulduğunu hissetmiş.
Eve dönerken otomobilde pek konuşmamış. Camdan dışarı bakarken Toprak’ı düşünmüş. Sessizce orada duran, kimseye bir şey demeyen lakin daima bakan o korkuluğu. “Beni anladı mı sanki?” diye geçirmiş içinden.
O gece odasında yatağa uzanmış, gözlerini tavana dikmiş. Kendi sessizliklerini düşünmüş. Bazen okulda, bazen arkadaşlarının ortasında, konuşmak istemediği ancak duyulmak istediği anları. “Benim üzere mi sanki?” diye fısıldamış karanlığa. Birinci defa bir korkuluğun içini merak etmiş.
Sabah kahvaltıdan sonra annesi küçük bir torbayla gelmiş. “Dün çok dalgındın,” demiş gülümseyerek. “Belki Toprak’a bir şeyler hazırlamak istersin.”
Melis heyecanla torbayı açmış. İçinde boncuklar, ipler ve renkli kumaşlar varmış. Kalbi biraz hızlanmış, yüzünde ufak bir tebessüm belirmiş. “Toprak’a ses olacak bir armağan yapabilirim,” demiş kendi kendine.
Melis odasında sessizce çalışmaya başlamış. Boncukları itinayla dizmiş, ipi dikkatlice geçirmiş, renkli kumaşlardan minicik bir fular kesmiş. Kolyenin tam ortasına, “Yalnız değilsin” yazdığı küçük bir kâğıt yerleştirmiş. O an kalbi güya hem çok hafif hem de çok doluymuş. Ellerinden çıkan bu küçük armağan, güya Melis’in içini de güzelleştiriyormuş.
Hafta sonu geldiğinde, Melis sabah erkenden uyanmış. Elindeki küçük kutuyu sıkı sıkı tutarak otomobile binmiş. Tarlaya yaklaştıklarında korkuluğu yine görebilmiş. Bu defa ona daha farklı bakmış; artık yalnız görünen değil, bekleyen bir dost üzereymiş.
Tarlanın sahibi yaşlı amca yeniden oradaymış. Melis, kutuyu iki eliyle taşıyarak yanına gitmiş. “Toprak için,” demiş utangaç bir gülümsemeyle. Amca başını eğerek yavaşça selam vermiş, lakin hiçbir şey dememiş. Güya anlayarak susmuş.
Melis yavaşça korkuluğun yanına yürümüş. Kolyesini Toprak’ın boynuna takarken nefesini tutmuş. “Seni duyan biri var,” demiş fısıltıyla. Rüzgâr o anda biraz daha yumuşak esmiş, kumaşlar yavaşça kıpırdamış. Güya Toprak hakikaten karşılık vermiş üzereymiş.
Melis geri adım atıp korkuluğa son bir kere daha bakmış. Buğday başakları yavaşça sallanıyor, güneş yavaşça toprağı ısıtıyormuş. O an Melis’in içinde derin bir huzur yayılmış. Güya artık sessizlik eskisi kadar yalnız değilmiş.
Yalnız Değilsin Toprak Masalının sonunda Melis anlamış ki, bazen konuşmasan bile birini görmek, onunla kalpten bağ kurmak her şeyden daha kıymetliymiş.
Yalnız Değilsin Toprak Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
