Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, çiçeklerin açtığı, kuşların cıvıldadığı, çocukların çıplak ayakla toprağa bastığı küçük bir köy varmış. Bu köyde her yaz, çocukların sevinciyle bahçeler şenlenirmiş. Lakin o yıl işler beklenmedik biçimde değişmiş.
Güneşli bir sabah, çocuklar dışarı çıkmak için kapıyı açtıklarında gözlerine inanamamış. Gökyüzü griye bürünmüş, hava serinlemiş ve kar taneleri yavaşça yere düşmeye başlamış. Çiçekler donmuş, dereler susmuş, ağaçlar sessizliğe gömülmüş. Meğer takvim yazı gösteriyormuş.
İlk gün herkes bunun kısa süreceğini düşünmüş. Fakat kar günlerce devam etmiş. Yazlık kıyafetler yerini montlara bırakmış, çocuklar dışarı çıkamaz olmuş. İçlerinden en meraklı olan Elif, bunun nedenini öğrenmek istemiş.
Elif, en yakın arkadaşı Mert’i yanına çağırmış. İkisi birlikte köyün küçük kütüphanesine gitmişler. Rafları karıştırırken “Mevsimlerin Koruyucuları” isimli eski bir kitap bulmuşlar. Kitabın ortasında şu cümle yazıyormuş: “Karlar Kraliçesi, unutulduğunu hissederse mevsimlerin sırasını karıştırır.”
Elif kitabı Mert’e gösterip, “Belki de Karlar Kraliçesi üzgündür,” demiş. Mert ise, “Onunla konuşmamız gerek,” demiş. O gün köydeki tüm çocuklara haber vermişler. Herkes birlikte Karlar Kraliçesi’ni bulmak için yola çıkmış.
Ormanın içinden geçerken rüzgâr yüzlerine dokunmuş lakin kimse geri dönmemiş. Kollardan sarkan buzlar ortasında yürüyerek yüksek bir zirveye ulaşmışlar. Dorukta, buzdan yapılmış parlak bir saray varmış. Sarayın kapısı hafif aralıymış.
Çocuklar yavaşça içeriye girmiş. Sarayın ortasında, uzun pelerinli, şık bir bayan oturuyormuş. Saçları bembeyaz, elleri ince ve sessizmiş.
Kraliçe başını yavaşça kaldırmış. İncecik parmakları kucağında kenetlenmiş, gözlerinde sessiz ve kırgın bir bakış varmış. Çocuklara yavaşça bakarken, sesi neredeyse bir fısıltı üzere çıkmış: “Kimse artık kışı sevmiyor. Herkes yalnızca yazı bekliyor. Ben unutuldum.”
Elif bir adım öne çıkmış. Gözleri yumuşak ancak sesi kararlıymış. “Biz seni unutmadık,” demiş. “Kışın kardan adam yapmayı, pencereye vuran karı izlemeyi, soba başında battaniyeye sarılıp kitap okumayı çok seviyoruz. Ancak artık yaz geldi, güneş bizimle olmak istiyor.”
Kraliçe yere bakmış, dudakları titremiş lakin konuşmamış. Mert birkaç adım atarak yanına yaklaşmış. “Her mevsimin yeri farklı,” demiş. “Senin kışın getirdiğin hoşlukları seviyoruz. Ancak kışın vakti geçtiğinde, tıpkı bir şiirin son dizesi üzere yavaşça gitmeli.”
Kraliçe’nin gözünden incecik bir damla süzülmüş. “Ben yalnızca hatırlanmak istemiştim,” demiş kısık bir sesle. Başka çocuklar sessizce başlarını sallamış. İçlerinden biri, “Sen bizim için her vakit buradasın,” demiş.
O anda camdan içeriye tatlı bir güneş ışığı süzülmüş. Kraliçe birinci defa yavaşça gülümsemiş ve başını gökyüzüne kaldırmış.
Saraydan çıkarken hava yavaşça ısınmaya başlamış. Karlar çözülmüş, ağaçlar yine yeşermiş, çiçekler yavaşça başlarını kaldırmış.
Yazın Yağan Kar Masalının sonuda, çocuklar bir şeyi hissetmiş: Bazen birini hatırlamak, mevsimleri bile yerli yerine koyarmış.
Yazın Yağan Kar Masalına benzeyen kısa masallar okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
