Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük bir köyde yaşayan Arda isminde bir çocuk varmış. Arda yedi yaşındaymış ve en çok merak ettiği şey geçmişte neler olduğuymuş.
Bazen gökyüzüne bakar, “Acaba evvelden bu bulutların altında kimler yürüyordu?” diye düşünürmüş. Bazen de annesine sorular sorarmış: “Anne, sen küçükken tablet var mıydı? Deden oyuncaklarını nereden alırmış?” Annesi güler, “Sen en yeterlisi dedene sor, o senin üzere çok meraklıdır,” dermiş.
Arda’nın dedesi uzakta, öteki bir kentte yaşarmış. Fakat Ardaların yaşadığı köyde, dedesine ilişkin eski bir kulübe varmış. Bu kulübeye kimse gitmese de Arda orayı çok severmiş. Zira dedesi küçükken burada vakit geçirirmiş. İçinde eski kitaplar, aletler ve küçük kutular varmış.
Bir gün Arda, yeniden kulübeye gitmiş. Rafların ardında daha evvel görmediği bir kutu bulmuş. Kutunun üstünde soluk harflerle “Zaman Makinesi” yazıyormuş. Arda kutunun başına oturmuş. Yanına iliştirilmiş defteri açtığında, içinde düğme çizimleri ve notlar bulmuş.
En alttaki satırda şu yazıyormuş: “Bitmedi. Fakat bir gün tamamlamak isteyen biri çıkarsa, tahminen vakit biraz olsun kıpırdar.”
Arda defteri kapatmış ve gülümsemiş. “Belki de o kişi benimdir,” demiş kendi kendine. Ve o gün karar vermiş: Bu makineyi çalıştıracakmış.
Arda o günden sonra her boş vaktinde kulübeye gitmiş. Defteri baştan sona okumuş, hangi düğmenin ne işe yaradığını anlamaya çalışmış. Birtakım yerlerde anlamadığı sözler olsa da pes etmemiş. Her gün biraz daha öğrenmiş, biraz daha sabretmiş.
Bir sabah güneş yeni doğmuşken, kulübeye girmiş ve kutunun kapağını dikkatlice açmış. İçindeki çarkları denetim etmiş, gevşek vidaları sıkmış. Sonra da defterde yazan sıraya nazaran düğmelere basmış. Evvel sarı, sonra kırmızı, sonra mavi.
Birden kutunun içinden hafif bir vınlama sesi çıkmış. Arda heyecanla nefesini tutmuş. Gözlerinin önünde hafif bir ışık belirmiş, sonra kulübenin içi dönmeye başlamış. Her şey bir anda renk değiştirmiş, güya rüzgâr içeriye dolmuş.
Arda gözlerini kapatmış.
Açtığında kendini farklı bir yerde bulmuş. Ayaklarının altında toprak bir yol varmış. Etrafında eski tahta konutlar, uzaklardan gelen çekiç sesleri. Beşerler farklı kıyafetler giymiş, çocuklar sokakta top yerine bezden yapılmış bir şeyle oynuyormuş.
Arda şaşkınlıkla etrafına bakınmış. “Galiba geçmişe geldim,” demiş fısıltıyla. Kalbi süratli atıyormuş lakin içini bir tuhaf huzur kaplamış. Her şey farklıymış lakin tanıdık üzereymiş.
O sırada yakında oynayan bir çocuk onu fark etmiş. Sarı saçlı, yanakları çilli bir kız. Yaklaşıp sormuş: “Sen kimsin? Giysilerin çok garip.” Arda biraz utanarak, “Ben Arda. Şey, biraz uzak bir yerden geldim,” demiş.
Kız gülümsemiş. “Ben Elif. Gel bizimle oyna,” demiş. Arda evvel tereddüt etmiş fakat sonra gülümseyip Elif’le gitmiş. Başka çocuklar da onu çabucak kabul etmiş. Bez topu yerde sektirmişler, koşturmuşlar, düşüp gülmüşler.
Öğle vakti olunca Elif, Arda’yı konutlarına götürmüş. Annesi sıcak çorba pişiriyormuş. Konutun içi soba kokuyormuş, duvarda siyah-beyaz bir fotoğraf varmış. Elif’in dedesiymiş, eski bir demirciymiş. Arda dikkatlice bakmış. Fotoğraftaki adamın gerisindeki kulübe, dedesinin kulübesine çok benziyormuş.
Yemekten sonra Elif ve Arda tekrar dışarı çıkmış. Bu defa köyün içinden geçip doruktaki çam ağaçlarının yanına gitmişler. Oradan bütün köy görünüyormuş. Gökyüzü yavaşça turuncuya dönmeye başlamış. Arda gözlerini kapayıp derin bir nefes almış.
“Elif,” demiş yavaşça, “Zaman bazen çok yavaş, bazen çok süratli geçiyor. Lakin burası, burası diğer.”
Elif de başını sallamış. “Burası hoş zira herkes birbirini tanıyor. Herkesin vakti birlikte akıyor.”
Arda o anda anlamış. Geçmiş yalnızca eski şeyler demek değilmiş. Geçmiş, insanların nasıl yaşadığını, birbirine nasıl bağlandığını hatırlamakmış. Teknoloji olmadan da hoş bir hayat varmış.
Tam o sırada, cebindeki kutudan bir titreşim gelmiş. Vakit makinesi geri çağırıyormuş. Arda Elif’e dönüp elini uzatmış. “Gitmem gerek,” demiş üzülerek.
Elif, “Sen çok tuhaf bir çocuktun lakin çok güzeldin. Umarım bir gün tekrar gelirsin,” demiş.
O akşam Arda, kulübeden çıktıktan sonra uzun uzun gökyüzüne bakmış. Geri dönmüş lakin artık içi değişik hislerle doluymuş.
Belki bir gün dedesi geldiğinde anlatırmış yaşadıklarını. Ya da yalnızca birlikte susar, gözleriyle gülümserlermiş. O an için konuşmaya gerek yokmuş. Zira birtakım şeyleri yalnızca vakit anlatırmış.
Zaman Makinesi Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Bugün yayımladığımız sesli masalımızı dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
