Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, kocaman ağaçlarla dolu büyük bir ormanda Mino isminde minik bir sincap yaşarmış. Mino’nun yuvası, yüksek bir çam ağacının en kalın dalındaymış. Güneş her sabah doğarken uyanır, koldan kısma atlayarak ormanın içinde keyifle dolaşırmış.
Bir sabah, Mino ağacının altından gelen garip bir ses duymuş. Güya biri yavaş yavaş yürüyormuş ancak attığı her adım, toprağı yavaşça titretiyormuş. Merakla kolların ortasından aşağı bakmış. Uzun boynuyla ağır adımlarla ilerleyen, sarı benekli bir hayvan görmüş. Bu türlü birini daha evvel hiç görmemiş.
Hemen aşağı inmiş, fakat adımlarını yavaş atmış; biraz çekinmiş zira karşısındaki hayvanı birinci defa görüyormuş. Sonra hamasetini toplayıp yavaşça seslenmiş: “Merhaba, senin ismin ne?”
Uzun boynunu yavaşça eğen hayvan gülümseyerek karşılık vermiş: “Benim adım Lila. Ben bir zürafayım. Ailemle birlikte bu sabah geldik ormana.”
Mino gözlerini açmış: “Zürafa mı? Ben daha evvel hiç zürafa görmemiştim!”
Lila da gülümsemiş: “Ben de hiç sincapla tanışmamıştım. Senin üzere biriyle birinci sefer karşılaşıyorum.”
Bir an sessizlik olmuş. Mino biraz utanmış ancak Lila’nın gülümsemesini görünce cüretini toplamış. “İstersen arkadaş olabiliriz,” demiş yumuşak bir sesle.
Lila başını sallamış. “Olur,” demiş nazikçe. “Ama artık biraz yorgunum. Uzak bir yerden geldik buraya.”
Mino çabucak düşünmüş. “O vakit yarın sabah çınar ağacının altında buluşalım,” demiş. “Sana ormanın en hoş yerlerini gezdiririm.”
Lila göz kırpar üzere gülümsemiş. “Tamam,” demiş. “Çınar ağacını gördüm. Sabah seni orada beklerim.”
Ertesi sabah, güneş şimdi ağaçların ortasından yavaşça süzülürken Mino çınar ağacının altına gelmiş. Lila çoktan orada, onu bekliyormuş. Mino, arkadaşını görünce sevinmiş ve çabucak yanına koşmuş. İkisi birlikte ormanın iç yollarına yanlışsız yürümeye başlamışlar.
Yolda ilerlerken Mino, başını kaldırıp yüksek bir ağacı işaret etmiş. “Bak,” demiş heyecanla, “şu kısımların ortasında kuş yuvaları var. Onlara dikkat etmeliyiz, rahatsız etmemek lazım.”
Lila yavaşça başını üst çevirmiş. “Ben onları buradan bile net görebiliyorum,” demiş gülümseyerek. “Sen üst zıplayabiliyorsun, ben uzaktan bakabiliyorum. Farklı yollarla bakıyoruz ancak birebir şeyi görüyoruz. Bu çok hoş bir şey.”
Biraz ilerlediklerinde kolları meyveyle dolu kocaman bir ağaç görmüşler. Mino’nun gözleri parlamış, “En sevdiğim meyveler!” demiş sevinçle.
Hemen ağaca tırmanmak istemiş fakat meyveler o denli yüksekteymiş ki zıplasa da yetişememiş. Tekraren denemiş, biraz çıkmış lakin sonra geri inmek zorunda kalmış. Nefes nefese kalmış ve yorgun bir sesle, “Bugün bacaklarım biraz halsiz,” demiş.
Lila sessizce ağaca yaklaşmış. Uzun boynunu üst gerçek uzatmış, kısımlardan olgun bir meyveyi nazikçe koparmış. Sonra meyveyi Mino’ya gerçek uzatmış. “İstersen bu senin olsun,” demiş gülümseyerek.
Mino Lila’ya gülümseyerek bakmış. “Seninle birlikteyken ulaşamadığım yer kalmayacak üzere hissediyorum,” demiş keyifle. O sırada yollarının kenarında yosun tutmuş eski bir kütük görmüşler.
Mino merakla kütüğün yanına eğilmiş. “Burada bir şey var üzere,” demiş. Çabucak patileriyle taşları ve yaprakları aralamış; ortadan yuvarlak, tozlu bir taş çıkarmış.
Lila da yaklaşıp yakından bakmak istemiş ancak başını kütüğün altına sokamamış. “Burası bana biraz dar,” demiş gülümseyerek.
Mino taşı avucuna alıp incelemiş, sonra başını yavaşça sallamış. “Ben de kimi yerlere senin üzere ulaşamıyorum,” demiş niyetli bir sesle. “Ama sen de benim kolay kolay girebildiğim yerlere sığamıyorsun. Ne tuhaf ve ne hoş, değil mi?”
Lila başını eğip Mino’ya bakmış. “Aslında bu hiç de tuhaf değil,” demiş sakin bir sesle. “Farklıyız, zira birbirimizi tamamlıyoruz.”
Bu kelamlar Mino’nun içini ısıtmış. Birlikte yollarına devam etmişler, adımlarını yavaşlatmışlar güya. Gökyüzü yavaş yavaş griye dönmüş, ağaçların ortasında hafif bir rüzgâr esmeye başlamış. Kısımlar tatlı tatlı sallanırken, üstlerden ince bir “cik cik” sesi duyulmuş.
Mino başını kaldırıp üste bakmış. İnce bir koldan düşmek üzere olan bir yavru kuş görmüş ve telaşlanmış. “Lila! Üstte bir kuş var, sıkışmış olabilir!” demiş telaşla.
Hemen ağaca tırmanmayı denemiş lakin kısım epeyce yüksekteymiş. Birkaç adım çıkmaya çalışmış ancak durup derin bir nefes almış. “Yetişemiyorum…” demiş üzgün bir sesle.
Lila hiç tereddüt etmeden ağacın yanına yaklaşmış. Başını yavaşça üst uzatmış, uzun boynunu kısımların ortasına dikkatlice sokmuş.
Yavru kuşu ürkütmemek için çok yavaş hareket etmiş ve onu nazikçe gagasından tutarak yere indirmiş. Küçük kuş özgür kalınca çabucak kanatlarını çırpıp gökyüzüne hakikat havalanmış.
Mino, olanları hayranlıkla izlemiş. “Sen olmasaydın, onu asla kurtaramazdık,” demiş içten bir sesle.
Lila da gülümseyerek yanıt vermiş: “Ama sen olmasaydın onun orada olduğunu bile fark etmezdim.” O an ikisi de bir şeyi anlamış. Kimi vakit biri eksik kaldığında, oburu onu tamamlıyormuş. Biri küçükmüş, biri uzun. Lakin bu onları ayıran değil, birleştiren şeymiş.
Mino sessizce Lila’nın yanına oturmuş. Gözlerini birlikte gökyüzüne çevirmişler. “Bugün çok hoş bir gündü,” demiş. Lila başını yavaşça eğmiş, gözlerinde sıcak bir söz varmış. “Evet,” demiş yumuşak bir sesle. “Farklıyız tahminen ancak, birlikteyken her şey daha hoş.”
Mino ile Lila Masalının sonunda, ormanın içinden hafif bir rüzgâr geçmiş. Kollar ortasında dolaşan o serin esinti, iki dostun kurduğu bağı alıp yavaşça taşıyıvermiş ormanın kalbine.
Çünkü bazen uzun olmak işe fayda, bazen küçük olmak. Lakin en hoşu, kalpten kalbe uzanan bir dostluğun varlığıymış.
Mino ile Lila Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
