Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler küçük ve renkli bir kentte, Melis isminde meraklı bir çocuk yaşarmış. Melis’in en sevdiği şey, okuldan gelir gelmez odasına koşup oyuncak kutusunu açmakmış. Kutunun içinde yumuşacık peluş hayvanlar, minik yastıklar ve parlak tokalar varmış. Lakin en çok sevdiği, mor kazağı olan peluş ayıcığıymış.
Bir sabah kahvaltı sofrasında, annesi Melis’e dönüp heyecanla, “Bugün oyuncakçıya gidelim mi? Sana yeni bir oyuncak seçmek istiyorum,” demiş. Melis’in gözleri parlamış. “Gerçekten mi? O vakit peluş köpek alalım, hem de kırmızı fiyonklu!” diye sevinmiş.
Annesi yavaşça gülümsemiş. “Bu sefer farklı bir şey bakalım istiyorum. Tahminen bir Montessori oyuncağı seçeriz,” demiş.
Melis, bu sözcüğü birinci sefer duyuyormuş. “Montessori mi? O oyuncakların kucağı yumuşak mı? Uyurken sarılınabiliyor mu?” diye sormuş.
Annesi hiçbir şey dememiş, yalnızca Melis’in elini tutup birlikte yola çıkmışlar. Yolda yürürken güneş parlıyormuş, kuşlar ötüyor, kaldırımdaki çiçekler Melis’in dikkatini çekiyormuş. Bir yandan annesinin söylediklerini düşünüyormuş. “Montessori. Tahminen sıkıcıdır. Tahminen içinde ses de yoktur,” diye içinden geçirmiş.
Oyuncakçıya girdiklerinde Melis direkt peluş hayvanların olduğu köşeye koşmuş. Yumuşacık, dev bir ayıyı kucaklamış. “İşte bu!” demiş. “Bununla uyumak mükemmel olur.”
Annesi yanına yaklaşmış, elinde diğer bir kutu varmış. “Bak istersen buna da bir göz at. Renkli ahşap bloklar. Montessori oyuncaklarından biri bu,” demiş.
Melis kutuya şöyle bir bakmış. Bloklar parlakmış lakin ne düğmesi varmış ne sesi. “Bunlar bebek oyuncağı üzere,” demiş içini çekerek. Lakin annesi kutuyu açıp masaya yerleştirmiş. “Bir dene, sonra karar ver,” demiş.
Melis evvel isteksizce birkaç parçayı eline almış. Sonra renklerini fark etmiş: sarı, mavi, kırmızı, yeşil. İki parçayı birleştirmiş. Biraz daha uğraşınca bir kule yapabilmiş. Kulenin yanına minik bir köprü eklemiş. Derken, köprünün altına ırmağın geçtiğini hayal etmiş.
Birden gözleri parlamış. “Anne bak, bu ev! Bu da yol! Ayıcığım burada yürüyormuş üzere yapabiliriz!” demiş heyecanla. Sonra bir otomobil, bir park, hatta salıncak bile yapmış. Oyun büyüdükçe büyümüş, peluş oyuncakları da içine almış.
Annesi onu izlerken gülümsemiş. “Ne düşünüyorsun?” diye sormuş.
Melis durup bir an düşünmüş. “Peluş oyuncaklar kalbimi yumuşatıyor lakin bu bloklar aklımı hareketlendiriyor,” demiş. “Biriyle sarılıyorum, oburuyla bir dünya kuruyorum.”
Annesi başını sallamış. “İkisi de oyunun bir kesimi, tatlım,” demiş. “Önemli olan hangisiyle ne hissettiğin.”
Melis oyuncakçıdan dönerken kararını vermiş. Kucağında yeni peluş köpeği, çantasındaysa renkli Montessori blokları varmış. Artık odasında hem sarılacak bir dostu hem de hayal gücüyle şekillendireceği bir köşesi olacakmış.
O akşam Melis, bloklardan bir konut yapıp içine ayıcığını oturtmuş. Yeni köpeğine de mutfak kurmuş. “Burada oyun hiç bitmez,” diye mırıldanmış.
Ve Oyuncak Seçimi Masalından sonra, Melis’in oyuncak vakti artık yalnızca sarılmak değil, düşünmek, denemek ve yine kurmakla da doluymuş. Oyun, Melis’in kalbinde sevgiyle; ellerinde ise hayalle büyümüş.
Oyuncak Seçimi Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
