Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, kendi dünyasında yaşamayı seven Ali isminde bir çocuk varmış. Ali, sessizliği sever, birçok vakit gökyüzüne bakarak hayallere dalarmış. Bilhassa yıldızlara bakarken içinden daima birebir cümleyi geçirirmiş: “Bir gün ben de uzaya çıkacağım.” Bu hayalini kimseye pek anlatmaz, daima içinde daima saklarmış.
Bir sabah öğretmeni, “Haftaya hür proje günü yapacağız,” demiş. Herkes hayalindeki bir şeyi tasarlayıp okula getirecekmiş. Sınıf bir anda heyecanla konuşmaya başlamış; kimi köprü yapacakmış, kimi robot. Ali ise sessizce oturmuş ve aklından geçen fikri fısıldamış: “Ben bir uzay gemisi yapacağım.”
Eve döner dönmez odasına çekilmiş ve plan yapmaya başlamış. Eski kutular, pet şişeler, düğmeler, bantlar, hepsini tek tek toplamış. Bahçedeki büyük masanın üzerine gereçleri dizmiş ve heyecanla işe koyulmuş. Her modül onun için bir yıldız kadar kıymetliymiş.
Ama işler düşündüğü kadar kolay gitmemiş. Kartonlar kaymış, bantlar yapışmamış, birtakım modüller bir türlü yerinde durmamış. Tam o sırada yan bahçeden gelen çocuklar duvarın üzerinden bakmış. “Bu mu uzay gemisi? Haydi canım, bununla lakin hayale gidilir!” diye alay etmişler.
Ali o an çok üzülmüş, gözlerini yere indirip elindeki makası yavaşça masaya bırakmış. İçinde bir şeyin kırıldığını hissetmiş. O kadar hevesle başlamıştı fakat artık her şey bir anda anlamsız gelmiş. Masanın başında uzun mühlet sessizce oturmuş.
O gün boyunca hiçbir şeye dokunmamış. Ne yine başlamış ne de düşen modülleri toplamış. Bahçedeki masa öylece kalmış; yarım kalmış bir hayal üzere. Akşam yemeğinde sessizce oturmuş, tabağındaki yemeğe bile bakmamış. Çatalı elinde tutmuş lakin ağzına bir lokma bile götürmemiş.
Annesi onun halini fark etmiş ve yavaşça saçlarını okşamış. Gözlerinin içine bakarak yumuşak bir sesle, “Bazen en hoş seyahatler, kimsenin görmediği anlarda başlar,” demiş. Ali karşılık vermemiş lakin o cümle kalbinin içinde küçük bir ışık yakmış. Birinci sefer kendini sahiden anlaşılmış hissetmiş.
O gece Ali uzun süre uyuyamamış. Annesinin sözleri kulağında dönüp durmuş. “Kimse görmese de ben biliyorum,” demiş kendi kendine. Sabah olmadan uyanmış ve bahçeye inmiş. Düşen modülleri toplamış, bantları yine sarmış. Bu defa içindeki ses daha kararlıymış.
Günler geçtikçe uzay gemisi yavaş yavaş şekillenmeye başlamış. Şişeler motor üzere yanlara yerleşmiş, düğmeler gerçek bir denetim paneline benzetilmiş. Her parçayı sabırla yerine koymuş, hiçbir ayrıntıyı aceleye getirmemiş. Zira artık yaptığı şey bir ödev değil; içindeki hayale giden yolun ta kendisiymiş.
Proje günü geldiğinde Ali, elinde büyük bir kutuyla sınıfa girmiş. Sınıf bir anda sessizleşmiş; herkes kutuya bakmış lakin kimse bir şey söylememiş. Öğretmeni yanına gelip uzun uzun inceledikten sonra gülümsemiş. “İşte gerçek bir proje bu,” demiş ve elini Ali’nin omzuna koymuş.
Bir müddet sonra, daha evvel onunla alay eden çocuklar da yaklaşmış. İçlerinden biri başını öne eğmiş, “Özür dileriz Ali” demiş. “Biz seni biraz küçümsedik o gün”. Başkası kutuya dokunarak, “Ama bu hakikaten çok güzel” demiş. Ali, hiçbirini kırmamış, yalnızca başını sallayıp gülümsemiş.
Ardından çocuklar sırayla kutunun içine oturup, düğmelere basarak sesler çıkarmaya başlamış. Biri roket üzere geri sayım yapmış, oburu hayali pencereden bakarak “Bakın, yıldızlar!” demiş. Bir anda sınıfın içinde küçük bir uzay oyunu başlamış; herkes kendi seyahatini hayal etmiş.
Ali ise biraz geride durmuş, arkadaşlarının uzay gemisiyle oynayışını sessizce izlemiş. Kutunun içinden yükselen gülüşleri duydukça gözleri parlamış. Ali’nin Uzay Gemisi Masalının sonunda anlamış ki, bir şeyi birlikte kurmak, tek başına hayal kurmaktan çok daha keyifliymiş.
Ali’nin Uzay Gemisi Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için irtibata tıklayabilir, masalları sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
