Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ormanın kenarına kurulmuş sessiz bir köyde, kendi kendine oynamayı seven bir çocuk yaşarmış. Bu çocuk ne fazla konuşurmuş ne de kalabalıkta rahat edermiş. Beşerlerle çabucak kaynaşamaz fakat tabiatla kolaylıkla anlaşırmış. İsmini pek bilen olmazmış, zira o genelde sessiz kalırmış.
Köyde herkes ona “Sessiz Çocuk” dermiş; zira o en çok ağaçların gölgesinde oturmayı, yere düşen yapraklara bakıp kendi kendine sessizce hayaller kurmayı severmiş.
Bir sabah, okuldan dönerken farklı bir yol denemek istemiş. Her vakit kullandığı kestirme sokak yerine, çam ağaçlarının ortasına uzanan sessiz patikaya yönelmiş. Patika hem serinmiş hem de huzurluymuş; kuşlar kısımların ortasında ötüyor, hafif bir rüzgar kulağına tatlı tatlı esiyormuş.
Tam o sırada, yerde parlayan minicik bir tüy gözüne takılmış. Ne tam beyazmış ne de gri; güya ışık değiştikçe rengi de değişiyormuş.
Tüyü eline almış ve gözlerini kapatarak yavaşça dilek dilemiş: “Keşke sihirli bir gücüm olsaydı.”
O anda burnunun ucunda hafif bir kaşıntı hissetmiş, güya görünmeyen bir şey onu yavaşça dürtüyor üzereymiş. Akabinde avucundaki tüy yavaşça parlamaya başlamış. Parıltısı ne göz alıcıymış ne de korkutucuymuş; tam bilakis, içini ısıtan bir tanıdıklık varmış.
Eve döndüğünde hiçbir değişiklik yokmuş. Ayakkabılarını çıkarmış, çantasını sessizce sandalyeye bırakmış. Mutfaktaki tabaktan bir dilim kek alıp odasına geçmiş.
Keki masasının üstüne koyarken masa örtüsünün kaydığını fark etmiş. Eğilip örtüyü düzeltmek istemiş ki. o an beklenmedik bir şey olmuş. Kumaş yavaşça titremiş, akabinde kendi kendine kıvrılıp düzelmeye başlamış. Örtü, güya görünmeyen bir el tarafından düzeltiliyormuş üzere yavaşça katlanmış.
Sessiz Çocuk olduğu yerde kalakalmış. Gözleri fal taşı üzere açılmış lakin sesi çıkmamış. Yalnızca fısıltıyla sormuş: “Bu, bu sahiden oluyor mu?”
Bir mühlet masa örtüsüne, sonra ellerine, en son da cebindeki tüye bakmış. Tüy hâlâ oradaymış, ancak güya daha parlak görünüyormuş. Ne yapacağını bilememiş, kimseye anlatamamış. O gece yatağına uzandığında gözlerini kolay kolay kapatamamış. Zira tahminen de artık hiçbir şey eskisi üzere olmayacakmış.
Ertesi sabah uyanır uyanmaz eli cebine gitmiş. Tüy hâlâ oradaymış. Parlamıyormuş lakin parmaklarının ucunda tanıdık bir sıcaklık varmış. O an, dün akşam yaşadığı şeyin oyun ya da hayal olmadığını içinde bir yerlerde hissetmiş. Tekrar de tam emin olamayıp, küçük bir deneme yapmaya karar vermiş.
Odada yalnızmış. Masasının başına geçmiş, kalemini dikkatle karşısına koymuş. Bir mühlet yalnızca sessizce bakmış. Sonra gözlerini kapatıp içinden: “Şimdi yalnızca kıpırdasın.”
Kalem uzun mühlet yerinden oynamamış. Sessiz Çocuk gözünü kırpmadan beklemiş. Tam vazgeçmek üzereyken, kalemin ucu yavaşça titremiş. Akabinde yavaşça yuvarlanmış ve masanın ucuna kadar gelip durmuş.
Sessiz Çocuk’un gözleri büyümüş. Kalbi süratle atmış fakat korkmamış. Güya içinden bir şey sessizce gülümsemiş. Demek ki, bu güç hakikaten varmış. Ve artık onunlaymış.
O gün diğer bir deneme yapmamış. Kalemi yerine koymuş ve sessizce camdan dışarı bakmış. İçinde yavaş yavaş bir şeyler büyüyormuş; hem merak, hem sevinç, hem de biraz gizem. Sonraki sabah ise okulda farklı bir şey olmuş.
O gün sınıfça hoş bir belgesel izleyeceklermiş. Perdeler çekilmiş, lambalar kapatılmış. Herkes heyecanla sırasına oturmuş. Öğretmen projeksiyonun başına geçmiş, düğmeye basmış lakin ekranda hiçbir şey belirmemiş. “Galiba fişi tam oturmadı,” demiş kendi kendine.
Birkaç çocuk da ayağa kalkıp yardım etmek istemiş. Tuşlara basılmış, kablolar denetim edilmiş fakat aygıt tekrar de çalışmamış. Sınıfta yavaş yavaş mırıldanmalar başlamış. “Bozuldu galiba,” diyenler olmuş. Birtakım çocuklar iç geçirip perdelerin neden çekildiğini sorgulamış. Hatta birkaçı umutla tekrar ekrana bakmış lakin hâlâ karanlıkmış.
Bu sırada Sessiz Çocuk hiç kıpırdamadan oturuyormuş. Herkes ekranla uğraşırken, o yalnızca izliyormuş. Sonra gözlerini kapatıp, yavaşça elini cebine götürmüş. İçinden sessizce: “Şimdi çalış, hepsi çok bekledi.”
Tam o anda aygıttan ince bir ışık süzülmüş. Ekran yavaşça titremiş, akabinde manzara yavaş yavaş belirmeye başlamış. Belgeselin açılış müziği duyulmuş, sınıfın havası bir anda değişmiş. Çocuklar sevinçle kıpırdanmış, kimileri alkışlamış bile.
Öğretmenleri şaşkınlıkla aygıtın başına dönmüş, bir mühlet ekrana bakmış. Sonra yavaşça gülümseyerek,
“Sanırım, kendi kendine düzeldi,” demiş. Ve yerine geçmiş.
Ders bitince herkes bir anda toparlanmaya başlamış. Çantalar kapanmış, sandalyeler gıcırdamış. Ayak sesleri ortasında konuşmalar, gülüşmeler yükselmiş. Lakin Sessiz Çocuk yerinden kalkmamış. Yalnızca oturmuş, kımıldamadan etrafı izlemeye başlamış.
O sırada, sınıfta pek konuşmayan diğer bir çocuk yanına gelmiş. Yavaşça yaklaşmış, hiçbir şey söylemeden sıraya oturmuş. Defterini açıp karaladığı bir resmi göstermiş. Fotoğrafta herkes kalabalık halinde oynarken, bir köşede tek başına oturan biri varmış. Sessiz Çocuk kendini görmüş üzere hissetmiş.
Bir müddet öylece durmuşlar. Sonra çocuk elini masaya koyup gözlerini kapamış. Masanın üstündeki silgi yavaşça Sessiz Çocuk’a yanlışsız kaymış. Sessiz Çocuk’un gözleri büyümüş, öteki çocuk gülümseyip yavaşça başını sallamış. Güya “Ben de senin üzere biriyim” diyormuş.
Sessiz Çocuk Masalı burada biterken, ikisi de ceplerindeki tüylere dokunmuş. Tüyler tıpkı anda yavaşça parlamış. Birinci kere birbirlerinin gözlerine bakmışlar ve sessizce gülümsemişler. Artık sessizlikleri yalnızlık değil, arkadaşlık olmuş.
Sessiz Çocuk Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, masal isteklerinizi iletmek için instagram sayfamıza yazabilirsiniz.
