Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, sabahları kargaların sesiyle uyanmayı seven, meraklı mı meraklı bir çocuk varmış. Bu çocuğun ismi Efe’ymiş. Efe, ailesiyle birlikte yemyeşil bir ormanın kenarına pikniğe gitmeyi çok severmiş. Bir hafta sonu, sepetler dolusu yiyecek hazırlayıp erkenden yola çıkmışlar.
Ormanın içinden geçen toprak yolu takip ederek, dere kenarındaki büyük çınarın altına varmışlar. Annesi örtüyü sermiş, babası sandalyeleri kurmuş, Efe ise çevreyi keşfetmek için heyecanla dolaşmaya başlamış.
Çiçeklere bakmış, taşları incelemiş, kelebekleri kovalamış. Derken bir çalının gerisinden hafif bir kıpırtı duymuş.
Sese yanlışsız dikkatlice ilerlemiş. Birden çalılıkların ortasından küçük bir maymun çıkıvermiş. Kahverengi tüyleri, kocaman ve parıl parıl gözleri varmış. Efe’yi görünce çabucak ayağa kalkmış, minik kollarını havaya kaldırıp heyecanla sallamış.
Efe başta biraz korkmuş ancak maymunun gözlerindeki bakışı görünce rahatlamış. Güya yardım ister üzere bakıyormuş. Bir müddet birbirlerine bakmışlar. Maymun karnını tutmuş, sonra ağzını açıp kapatmış. Efe, “Acıktın mı yoksa?” diye sormuş, fakat maymun alışılmış ki karşılık verememiş. Yalnızca başını yavaşça sallamış.
Efe çabucak koşarak annesi ve babasının yanına gitmiş. “Bir maymun buldum!” demiş nefes nefese. “Ama aç üzere. Maymunlar ne yer anne?
Annesi gülümseyerek, “Muz, elma, fındık. Doğal yiyecekleri severler,” demiş. Babası da, “Ama dikkatli olmalısın. Yabani hayvanlara yaklaşmak bazen tehlikeli olabilir,” diye eklemiş.
Efe, annesinden bir muz alıp sessizce çalılığın yanına dönmüş. Maymun hâlâ oradaymış, gözleriyle Efe’yi takip ediyormuş. Efe yavaşça eğilip muzu uzatmış. Maymun evvel muzun ucunu koklamış, sonra minik elleriyle tutup iştahla yemeye başlamış. Her lokmasında yüzü biraz daha canlanmış, güya teşekkür eder üzere Efe’ye bakmış.
Efe başını yana eğip onu izlemiş. Fısıltıyla “Senin bir ismin var mı sanki?” diye sormuş. Sonra kendi kendine gülümsemiş. “Ben sana Maymuncuk diyeyim, olur mu?” Maymun karşılık verememiş ancak gözleri güya “olur” der üzere parlamış.
Maymuncuk yemeğini bitirince Efe’nin etrafında dönmeye başlamış. Birlikte dere kenarında yürümüşler, taş sektirmişler, ağaçların altında oturup gökyüzüne bakmışlar. Efe o an, hayatında hiç bu kadar şirin bir arkadaşla karşılaşmadığını hissetmiş. İçinde bir sıcaklık yayılmış.
Piknik saati bitince annesi: “Efe, toparlanıyoruz!” diye seslenmiş.
Efe bir müddet sessiz kalmış, sonra gözlerini annesine çevirip. “Onu meskene götürebilir miyiz anne?” diye sormuş, sesi titrek, gözleri dolu doluymuş. “Hep yanımda olsun istiyorum.”
Annesi diz çöküp Efe’nin gözlerine bakmış. “Canım oğlum,” demiş, “Maymuncuk burada yaşıyor. Onun meskeni orman. Kendi dünyası, arkadaşları, alıştığı hayat var. Onu alırsak üzülür.”
Efe bir an susmuş. Sonra babası yanaşmış, gülümseyerek “Ama istersen buraya yeniden gelir, onu ziyaret edebilirsin,” demiş. “Hem tahminen seni bekliyor olur.”
O gün Efe, Maymuncuk’la vedalaşmış ancak vedası buruk değilmiş. Zira biliyormuş ki bu gerçek bir vedalaşma değil, yalnızca bir müddetliğine ayrılıkmış.
Efe ile Maymuncuk Masalından sonra, Efe ailesiyle birlikte sık sık o piknik alanına gitmiş. Bazen muz götürürmüş, bazen elma. Bazen de yalnızca birlikte oturup gökyüzünü izlerlermiş.
Güneş her doğduğunda, Efe’nin içi umutla dolarmış. Zira ormanda onu bekleyen minik bir dostu varmış.
Efe ile Maymuncuk Masalına benzeyen kısa masallar okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
