Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, annesiyle kek pişirmeyi, babasıyla kitap sayfaları çevirmeyi çok seven, gözlerinde ebediyen bir merak ışıltısı taşıyan bir kız çocuğu yaşarmış. İsmi Zeynep’miş.
Zeynep sessiz oynamayı severmiş; oyuncaklarını uzunluk sırasına nazaran dizer, hiçbiri yerinden kaymasın diye dikkat edermiş. Akşam olmadan odasını toplar, uyumadan evvel en sevdiği bebeğine düzgün geceler dermiş. Günleri kendi halinde, huzurlu ve nizamlı geçermiş.
Bir ay kadar evvel, bu sessizliğin içine incecik bir ses karışmış. Meskene yeni biri gelmiş. Küçücük bir bebek… İsmi Ali’ymiş. Gözleri aralandığında güya hiçbir şey görmüyormuş üzere bakar, sonra çabucak uykusuna geri dalarmış. Zeynep birinci günlerde ne hissedeceğini bilememiş. Zira annesi daima Ali’nin yanındaymış, babası daha az konuşur olmuş, konutun ritmi değişmiş.
Ama bir gün, annesi Zeynep’in kucağına Ali’yi yavaşça bırakmış. Ali, gözlerini yavaşça aralayıp başını yana çevirmiş. Zeynep, onun o minicik hareketiyle birden yumuşamış. Kalbinin içinden sıcacık bir şey geçmiş. Artık yalnızca Zeynep değilmiş; “abla Zeynep” olmuş.
Ali için odalarının bir köşesine büyükçe bir beşik alınmış. Beşiğin kenarları plastiktenmiş, örtüsü parlak kumaşlarla kaplıymış, içi yumuşacık ancak biraz da kokuluymuş.
Annesi beşiği seçerken en hoşu olsun istemiş; yumuşaklığına, rengine çok dikkat etmiş. Fakat günler geçtikçe o beşiğin etrafı farklı kokmaya başlamış. Odaya girildiğinde ağır bir hava hissedilir olmuş.
Ali geceleri sık sık uyanırmış. Burnu tıkanır, bazen art geriye öksürür, sonra da ağlamaya başlarmış. Annesi geceleri kalkıp onu teselli eder, babası pencereyi açar fakat hiçbir şey değişmezmiş. Zeynep, bu sessiz karışıklığı fark ettikçe huzursuz olmuş. Kardeşi rahatça uyuyamayınca, Zeynep’in geceleri de eksik kalır olmuş.
Bir gece, Zeynep uyuyamayıp salona indiğinde annesiyle babasının konuşmalarına kulak vermiş. Annesi, yorgun bir sesle, “Bu yatakta bir şey var,” demiş. “Plastikler, boyalı kumaşlar, yapay yastıklar… Oda nefes almıyor. Ali de alamıyor.” Zeynep, bunu duyunca birden içinde bir fikir kıvılcımı çakmış.
Ertesi sabah dedesinin yanına gitmiş. Bahçede çayını içen dedesinin dizine oturmuş. “Dede,” demiş, “Ali’nin odasında bir şeyler yanlış. Beşiği yüzünden olabilir mi?” Dede, torununun bu sorusunu ciddiyetle karşılamış. Kitaplığından eski bir kitap getirmiş. Sayfaları çevirmişler birlikte. Ve bir fotoğrafta durmuşlar: sade, ahşap bir bebek yatağı.
“İşte bu,” demiş dedesi. “Montessori yatağı denir buna. Boyasız, doğal ahşaptan yapılır. Yere yakındır, düşme korkusu yoktur. Sentetik husus içermez, hava geçirir. Bebek rahat uyur, oda ferah kalır.”
Zeynep’in gözleri parlamış. “Ali için bu türlü bir yatak yapalım mı?” demiş heyecanla. Dede gülümsemiş. Zeynep koşarak meskene dönmüş, annesine olanları anlatmış. Annesi birinci başta şaşırmış ancak Zeynep’in cümleleri o kadar içtenmiş ki, birlikte bilgisayarı açıp araştırmışlar. Babası da katılmış onlara. Okudukları her satır, dedesinin söylediklerini doğruluyormuş.
Birkaç gün içinde doğal ahşaptan yapılmış, sade lakin şık bir Montessori yatağı meskenlerine ulaşmış. Kurulumunu birlikte yapmışlar. Zeynep, yatağın kenarına kendi çizdiği yıldızlı bir örtü germiş, başucuna el emeğiyle yaptığı küçük bir oyuncak koymuş. Ali yeni yatağına yavaşça yerleştirilmiş.
O gece meskende bir sessizlik başlamış. Ne bir öksürük, ne de bir ağlama sesi duyulmuş. Sabah olduğunda Ali gülümseyerek uyanmış. Gözleri ışıl ışılmış. Zeynep kapıdan bakarken içinden şöyle demiş:
“Bazen en hoş şey, en gösterişli değil; en doğal olandır.”
O günden sonra Ali’nin odası daha ferah, havası daha taze olmuş. Kimyasal kokular gitmiş, yerini ahşabın sıcaklığı almış. Ali deliksiz uykular uyur, Zeynep ise her gece ona masal okumadan ışığı kapatmazmış.
Doğal Yatağım Masalında, sade bir yatak yalnızca bir bebeğin değil, bütün bir ailenin huzurunu değiştirmiş.
Doğal Yatağım Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, fiyatsız masal kazanmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
