Bir vakitler, geniş ormanların ortasında, küçük bir köy vardı. Bu köyde, her şeyin bir ortada olduğu, memnun bir aile yaşardı. Ailenin en büyüğü, Akif isminde bilge bir baba, eşi Zeynep ve çocukları Elif, Arda ve minik kardeşleri Zeynep’ti. Aile, meskenlerinin etrafındaki büyük ağaçlar altında çalışır, oyunlar oynar ve her akşam birlikte yemek yerdi. Her akşamda, Akif baba, çocuklarına ormanın sırlarını anlatır, ailelerin birlikte olmasının değerinden bahsederdi.
Bir gün, köydeki ağaçlar kesilmeye başladı. Ormanın kalbi zedeleniyor, oradaki tüm canlılar sıkıntı durumdaydı. Aile, ormanın seslerini duyarak ırmağın kenarına gitti. Ormanın hoşluklarını korumak için bir şeyler yapmak gerektiğini fark ettiler. “Eğer orman yok olursa, biz de yok oluruz,” dedi Akif baba.
Aile, ormanın korunması için el birliğiyle çalıştı. Elif ve Arda, ormana yeni ağaçlar dikmeye başladı. Zeynep, annesi Zeynep ile birlikte ormanın derinliklerinden gelen orman hayvanlarının barınağını yapıyordu. Herkes vazifesini yerine getirerek, köyü ve ormanı tekrar canlandırmaya karar verdi.
Bir sabah, Akif baba çocuklarına “Ormanın gücü, her vakit kalbimizde olmalıdır. Burası bizim konutumuz, ve onu korumak bizim vazifemiz,” dedi. Çocuklar, ırmağın kenarında büyük bir çiçek tarlası oluşturdular. Kollar her yerde yenilenmeye başladı. Aile, tabiata olan sevgisiyle birbirlerine dayanak oldu.
Köy halkı, Akif ve ailesinin bu büyük değişimi görünce, ormanın korunması için onların peşinden gitmeye karar verdi. Birlikte ağaçlar dikip, hayvanlara yuva yaparak ormanı tekrar eski haline getirdiler. Ormanın kalbi tekrar atmaya başladı. Zeynep’in gözleri parlıyordu. “İşte gerçek güç, birlikte çalışmakta ve tabiata hürmet göstermekte,” dedi.
O günden sonra, Akif ve ailesi her yıl ormana yeni ağaçlar diker, hayvanları korur ve ormanın ruhunu yaşatmak için her vakit bir ortada olurlardı. Aile, köydeki herkese birlik ve sevginin gücünü gösterdi.
