Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler pembe perdelerin süslediği sıcacık bir meskende, annesiyle birlikte yaşayan Almina isminde minik bir kız varmış. Hoş gülüşü, ela gözleri ve bal rengi saçlarıyla çok tatlıymış.
Almina’nın en sevdiği vakit, akşam yemeği vaktiymiş. Zira o saatlerde annesiyle birlikte mutfağa girer, yemek yaparken çok eğlenirlermiş. Annesi renkli önlüğünü takar, Almina da sandalyesini sürükleyip tezgah kenarına getirirmiş.
Almina her akşam, gözleri merakla parıldayarak: “Bugün ne pişireceğiz anneciğim?” diye sorarmış.
Annesi de her kezinde gülümseyerek, “Sürpriz!” dermiş. “Elimizde ne varsa, birlikte hoş bir şey yaparız.”
Birlikte soğanları doğrarlar, domatesleri yıkarlar, baharatları büyü tozu üzere serperlermiş. Mutfak nefis kokular, gümüş üzere kahkahalar ve annesiyle Almina’nın söylediği müziklerle dolup taşarmış.
Fakat bir akşam, annesi işten meskene o denli yorgun gelmiş ki, ayakları neredeyse ayakta duracak hali yokmuş. Çantasını bırakıp koltuğa oturmuş. “Almina canım, bugün çok yorgunum,” demiş, “Hazır yemek ısıtalım olur mu?”
Almina’nın yüzündeki gülümseme kaybolmuş, yerine üzgün bir söz yerleşmiş. “Beraber yemek yapmayacak mıyız anneciğim?” diye sormuş kısık bir sesle.
Annesi, “Başka vakit olur mu kuzum? Bugün hakikaten hiç halim yok,” demiş.
Almina üzülmüş ancak ses çıkarmamış. O gece yemek sessizlik perdeleri ortasında yenmiş, mutfakta hiç gülümseme, hiç müzik, hiç sıcaklık olmamış.
Ertesi gün annesi tekrar yorgun gelmiş meskene. Bu sefer de marketten hazır yemek almış. Almina sessizce sofraya oturmuş, neşesizce lokmalarını yutmuş.
Gece yatağına uzandığında, “O hoş yemek saatleri geri gelir mi sanki?” diye düşünmüş. Yastığına sarılmış, mutfaktaki eski sevinçli anları hatırlayarak gözlerini kapatmış.
Aradan birkaç gün geçmiş lakin değişen bir şey olmamış. Her akşam tıpkı sessizlik, tıpkı hazır yemekler. Almina için yemek vakti artık yalnızca karın doyurmak manasına geliyormuş. Ne sohbet varmış, ne de kahkaha.
Bir akşam Almina, üzgün üzgün balkonda otururken aşağıdaki bahçeye göz atmış. Komşu teyze domateslerini tek tek denetim ediyor, salatalıklarını okşuyor, maydanozlarını güya ninni söyler üzere selamlıyormuş. Her birine o denli sevgiyle bakıyormuş ki, Almina adeta hayran kalmış.
“Teyze!” diye seslenmiş Almina merakla. “Sebzelerinle niçin konuşuyorsun?”
Teyze, sevecen bir gülümsemeyle üst bakmış. “Ah Almina! Zira onlar da benim yavrularım üzere. Kendi ellerimle diktiğim, sabırla büyüttüğüm sevgili dostlarım bunlar. Sevgiyle büyüyen her şey bu dünyada daha hoş, daha lezzetli olur.”
Bu kelam Almina’nın kalbine dokunmuş. Balkondan içeri dönerken “Sevgiyle büyüyen her şey hoş olur,” diye tekrarlamış kendi kendine.
Ertesi sabah Almina erkenden uyanmış. Annesi şimdi uyanmamışken, sessizce mutfağa gitmiş. Buzdolabını açmış, içindekilere bakmış. Yumurta, domates, ekmek ve biraz da peynir varmış. Almina çabucak karar vermiş: “Ben anneme bir sürpriz hazırlayacağım!”
Yumurtayı kırmış, biraz kabuk da düşmüş tavaya ancak fark etmemiş. Domatesleri kesmiş, düzgün olmasa da elinden gelenin en güzelini yapmış.
Annesi uyanıp mutfağa geldiğinde karşısında en hoş görüntüyü bulmuş: Almina masanın başında gülümseyerek bekliyormuş. “Sürpriz anneciğim!” demiş. “Sana kahvaltı hazırladım.”
Annesi bir an durup Almina’ya bakmış. Gözleri dolu dolu, “Bu dünyanın en hoş kahvaltısı,” demiş. O sabah kahvaltı masasında yalnızca yemek değil, sevgi de paylaşılmış.
O günden sonra her akşam mutfakta birlikte olmuşlar. Bazen kolay yemekler yapmışlar, bazen de yeni tarifler denemişler.
Almina günden güne daha çok şey öğrenmiş: soğan nasıl doğranır, baharat nasıl katılır, patates nasıl soyulur. Lakin en kıymetlisi, sevginin tanımını öğrenmiş.
Annesi de Almina’dan çok şey öğrenmiş: sabırlı olmayı, her anın kıymetini bilmeyi, küçük ellerin nasıl büyük mucizeler yaratabileceğini.
Komşu teyze de artık bahçeden sebzeler getirmeye başlamış. “Sevgiyle yetişen sebzeler,” dermiş, “Sevgiyle pişirin.”
Artık mutfakta yalnızca yemek değil, bir gelenek, bir paylaşım varmış. Almina da her akşam yemek hazırlarlarken “Annem ile yemekteyiz!” diye sevinçle haykırırmış.
Ve böylelikle küçük Almina’nın konutu, her akşam sevgi ışığıyla aydınlanır olmuş. Zira birlikte yapılan her şey, sevgiyle tatlandırılan her an daha hoşmuş.
Annem ile Yemekteyiz Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, yarınki masalımızı seçmek için instagram hikayemizdeki ankete katılabilirsiniz.
