Bir vakitler, büyük bir vadide, yemyeşil çimenlerin ortasında, Minik Kuzu isminde şirin bir kuzu yaşardı. Her gün, annesiyle birlikte otlarken, minik kuzu gökyüzünü izler, bulutlarla yarışır ve çiçeklerin kokusunu içlerine çekerdi. Lakin en çok sevdiği şey, geceleyin yıldızları izlemekti.
Bir akşam, güneş batarken Minik Kuzu annesine, “Anne, geceleyin yıldızlar nasıl parlıyor? Neden gökyüzünde bu kadar çok yıldız var?” diye sordu.
Annesi gülümsedi ve Minik Kuzu’yu yanına oturtarak, “Yıldızlar, sevgiyle parlayan ışıklardır. Her birinin bir öyküsü vardır, ve her biri geceyi daha da parlak yapar. Lakin her gece, uyumadan evvel, onların parıltısını hayal etmelisin,” dedi.
Minik Kuzu, annesinin kelamlarıyla huzur içinde gözlerini kapadı. “Yıldızların ışığından nasıl daha parlak olabilirim?” diye düşündü. O an, annesi ona yavaşça müzikler söylemeye başladı. Annesinin yumuşacık sesi, Minik Kuzu’yu derin bir uykuya dalmaya çağırıyordu. Her nefes alışında, daha da rahatladı ve yavaşça düşlerine hakikat süzüldü.
Rüyasında, Minik Kuzu gökyüzüne yükseldi. Bulutların ortasında süzüldü, parıldayan yıldızların ortasında dans etti. Her bir yıldız ona gülümsedi ve Minik Kuzu’ya “Hayal kurmanın gücüyle, her vakit parlarsın,” dedi. Yıldızlar Minik Kuzu’yu çevreledi ve ona gecenin en hoş sırrını fısıldadılar: “Sevgi ve hayal gücüyle, her şeyin mümkün olduğunu unutma.”
Minik Kuzu, bu sıcak ve huzurlu hayalde annesinin kelamlarını dinlerken, huzur içinde uyandı. O günden sonra, her gece, Minik Kuzu yıldızları izlerken, kalbinde sevgi ve hayal gücüyle parlamanın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlayarak uyurdu.
