Bir vakitler, gökyüzünde, parlak yıldızlarla dolu bir gecede, Ayışığı isminde sempatik bir bebek bulut yaşardı. Ayışığı’nın en büyük hayali, her gece yeryüzündeki bebeklere tatlı düşler getirmekti. Lakin Ayışığı, öbür büyük bulutlar kadar yavuz olmadığını düşünüyordu ve yıldız arkadaşlarından yardım istemeye karar verdi.
Bir gece, Ayışığı gökyüzündeki Küçük Yıldız’a seslendi: “Yeryüzüne gidip bebeklere tatlı hayaller götürmek istiyorum, fakat korkuyorum. Bana yardım eder misin?” Küçük Yıldız gülümsedi ve şöyle dedi: “Korkmana gerek yok, Ayışığı. Senin ışığın, bebeklere huzur getirecek. Ben de sana eşlik edeceğim.”
Ayışığı ve Küçük Yıldız, birlikte yola koyuldular. Gökyüzünde yavaşça süzülerek, yeryüzündeki bir köye ulaştılar. Pencerelerden içeri baktıklarında, bebeklerin huzur içinde uyuduğunu gördüler. Fakat bir meskende, küçük bir bebek uyuyamıyordu. Bebek, battaniyesini kaybetmişti ve ağlıyordu.
Ayışığı, cüretini topladı ve pencereden süzülerek içeriye ışığını yaydı. Küçük Yıldız ise gökyüzünden beşiğin üzerine yumuşak bir ışık huzmesi gönderdi. Bebek, Ayışığı’nın sıcak ışığını ve Küçük Yıldız’ın parlak huzmesini görünce gülümsedi ve tatlı bir uykuya daldı.
O andan itibaren, Ayışığı cüretini buldu. Her gece, Küçük Yıldız’la birlikte gökyüzünde dolaşarak tüm bebeklere tatlı düşler getirdi. Bebeklerin gülümsemeleri, Ayışığı’nın ışığını daha da parlak hale getirdi. Küçük Yıldız, “Gördün mü, Ayışığı? Senin ışığın bebeklerin memnunluğu için gereğince güçlü,” dedi.
Ve böylelikle Ayışığı, yiğit bir bulut olarak gökyüzünde parlamaya devam etti. Her gece, yeryüzündeki bebekler onun ışığıyla huzur buldu ve keyifli hayallere daldı.
