Bir vakitler, uzak bir vadide, Minik Tavşan isminde küçük bir tavşan yaşarmış. Her gece, gökyüzündeki ay ışığının parıltısı altında uyumayı çok severmiş. Bir gece, tavşan uykusuz kalmış ve ay ışığını gökyüzünde bir haleye dönüşerek, vadinin üzerinden geçerken dikkatle izlemiş.
O sırada, Ayışığı tavşana yaklaşmış ve ona şöyle demiş: “Minik Tavşan, senin üzere küçük bir dostun uykusuz mu? Endişelenme, ben sana hoş bir uyku verebilirim.”
Minik Tavşan, çok meraklanmış ve “Ayışığı, bana nasıl yardım edebilirsin? Uykusuzum ve gözlerim bir türlü kapanmıyor,” demiş.
Ayışığı gülümseyerek, “Senin üzere pak bir kalbe, en tatlı uykuyu verebilirim. Gel, benimle bir seyahate çıkalım. Benim ışığım, seni huzurlu bir uykuya götürecektir.”
Minik Tavşan, Ayışığı’nın teklifini kabul etmiş ve birlikte ormanın derinliklerine hakikat yola çıkmışlar. Ayışığı, yumuşacık ışığıyla Minik Tavşan’ın etrafını sarmış, ormanın her köşesinde uykuya dalmış hayvanların ortasında huzur içinde ilerlemişler.
Bir mühlet sonra, Ayışığı Minik Tavşan’a şöyle demiş: “İşte geldik, bu büyülü alan, uyku için en huzurlu yerdir. Burada her şey çok sakin ve huzurludur. Artık burada uyuman için her şey hazır.”
Minik Tavşan, Ayışığı’nın ışığı altında yere uzanmış ve gözlerini kapatıp derin bir uykuya dalmış. O günden sonra, her gece Ayışığı, Minik Tavşan’ı en huzurlu uykuya götürmeye devam etmiş.
Ve Minik Tavşan, her gece hoş düşler görerek memnun bir biçimde uyuyormuş.
