Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde kalbur saman içinde yemyeşil ve berrak suyu olan bir göl varmış. Bu gölde yaşayan Işıltı isminde bir balık varmış. Işıltı’nın mükemmel bir kabuğu varmış, pulları parıl parıl parlıyormuş. Işıltı’yı bütün göl çok severmiş, zira gölün en küçük balığı oymuş. Fakat gelin görün ki Işıltı bu durumdan hiç keyifli değilmiş. Bir an evvel büyümek istiyormuş.
Günlerden bir gün balıklar toplanmış ve her sene yaptıkları üzere yosun toplamaya gitmek için plan yapıyorlarmış. Işıltı bunu duyunca çok heyecanlanmış çabucak onların yanına gidip “Bende sizinle gelmek istiyorum” demiş. Öbür balıklar “Sen çok küçüksün, ağır yosunları taşıyamazsın,” demişler. Bu kelamlar Işıltı’yı çok üzmüş lakin bir yandan da hırslandırmış. Işıltı, yosun aramak için kendi başına yüzmeye başlamış. Bir mühlet sonra, göl kenarındaki kayaların ortasında minicik bir yengeç görmüş. Yengeç, kıskaçlarıyla kendinden büyük bir midye kabuğunu taşımaya çalışıyormuş. Işıltı merakla sormuş: “Yengeç kardeş, bu kadar küçükken bu koca kabuğu nasıl taşıyabiliyorsun?” Yengeç karşılık vermiş: “Küçük olmak kıymetli değil, Işıltı. Değerli olan ne kadar gayret gösterdiğin ve ne kadar kararlı olduğun.”
Bu kelamlar Işıltı’nın aklına kazınmış. Daha azimli olmaya karar vermiş. Kendi uzunluğuna uygun yosunlar bulmuş, büyük bir çabayla yuvasına taşımış. Her seferinde biraz daha güçlenmiş ve sonunda öteki balıkların yardımını beklemeden büyük yosunlar taşıyabilir hale gelmiş. Işıltı’nın azmi tüm göldeki balıklara örnek olmuş. Göl’ün en küçük lakin en cesaretli balığı olarak herkesin sevgisini kazanmış. Sonunda herkes memnun olmuş. Küçüklerin de büyük işler başarabileceği bir defa daha kanıtlanmış! Masal da burada bitmiş.
Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
