Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, gözleri bazen bulanık gören ancak bunu kimseye söylemeyen bir çocuk varmış. Okulda tahtayı net göremediğinde kısık gözlerle bakar, öğretmeni yazarken çizgileri karıştırırmış. Lakin bunu kimse fark etmesin diye daima başını eğip ön sıradakilerin defterine bakarmış.
Bu çocuğun ismi Arda’ymış. Arda, oyun oynamayı çok sever, bilhassa yakalamaca oynarken suratına kimse yetişemezmiş. Lakin bazen yanlış istikamete koşar, arkadaşları “Arda nereye gidiyorsun?” diye gülünce biraz utanırmış. O da daima “Ben öylesine koştum,” diyerek geçiştirirmiş.
Bir gün öğretmen, tahtaya renkli harflerle dolu kartlar asmış. Sınıftaki çocuklar heyecanla harflere bakarken, Arda gözlerini kısarak dikkatlice bakmaya çalışmış. Harfler birbirine karışıyor, çizgiler bulanıklaşıyormuş. Tekrar de hiçbir şey muhakkak etmeden başını yavaşça sallamış. Lakin öğretmeni, Arda’nın gözlerini kısmasından bir şeylerin yolunda gitmediğini fark etmiş ve o gün onu göz taramasına yazdırmış.
Göz tarama günü geldiğinde, Arda’nın içi burkulmuş. Göz tabibine gitmek istememiş. “Belki makus bir şey söyler,” diye düşünmüş. Lakin doktor amca çok nazik biriymiş. Arda’ya oyun üzere sorular sormuş, harfleri göstermiş, renkli camlardan baktırmış.
Muayene bitince doktor başını gülümseyerek sallamış: “Arda, gözlerin çok hoş lakin biraz yardım istiyor. Gözlük takarsan her şeyi daha net görebileceksin.” Arda’nın içi birden buz üzere olmuş. Gözlük mü? Hayır! Arkadaşlarım benimle dalga geçer, “dört göz” derlerse ben ne yaparım?
Arda o akşam, konuta sessiz dönmüş. Annesi onun hızındaki gölgeli ifadeyi çabucak fark etmiş. “Bir şey mi oldu oğlum?” diye sormuş. Arda başını yana çevirmiş. “Gözlük takmam gerekiyormuş lakin ben istemiyorum, komik olurum” demiş.
Annesi yavaşça yanına oturmuş, elini Arda’nın omzuna koymuş. “Biliyor musun,” demiş gülümseyerek, “ben de senin yaşındayken gözlük takacağımı öğrendiğimde çok üzülmüştüm.” Arda başını kaldırıp şaşkınlıkla bakmış. “Sen de mi? Fakat neden?” diye sormuş kısık bir sesle.
Annesi iç çekerek anlatmaya başlamış. “Çünkü herkesin bana bakıp güleceğini sanmıştım. Lakin sonra bir şey oldu,” demiş ve yavaşça kalkıp eski bir albümü getirmiş.
Arda, annesinin çocukluk fotoğrafına bakınca gözleri parlamış. Renkli gözlükleri, yana düşmüş saçları ve kocaman gülümsemesiyle çok tatlı görünüyormuş. “Sen kusursuz görünüyorsun! Buna kim gülebilir ki?” diye sormuş Arda şaşkınlıkla.
Annesi başını eğip gülümsemiş. “Ben de bunu biraz geç anlamıştım. Asıl kıymetli olan senin nasıl hissettiğin, Arda’cığım,” demiş. Arda o gece gözlüğü birinci defa istemek üzere bir şey hissetmiş içinde. Hâlâ korkuyormuş fakat artık yanında onu anlayan biri varmış.
Arda sonraki sabah gözlükçüye gittiklerinde, raflardaki çerçeveleri dikkatle incelemiş. Kimisi parlak, kimisi sade, kimisi ise komikmiş. Evvel hiçbiri içine sinmemiş. Derken mavi çerçeveli, kenarında minicik bir yıldız olan bir gözlük dikkatini çekmiş. Aynaya bakmış ve gözlüğü takınca yüzünde küçük bir gülümseme belirmiş. “Bu galiba, bu hoş,” demiş.
Ertesi gün Arda, yeni gözlüğünü takarak okula gitmiş. Lakin sınıfın kapısında durup derin bir nefes almış. İçeri girdiğinde herkes kendiyle meşgulmüş lakin birkaç saniye sonra gözler ona dönmüş. Kalbi biraz hızlanmış. Sanki garip mi görünüyor, yoksa komik mi?
Tam o sırada Buyruk elini kaldırmış. “Vay be! Yeni gözlük almışsın! Çok yakışmış,” demiş içten bir sesle. Arda şaşırmış. Ne dalga geçen olmuş, ne de gülen. Ayşe de çabucak eklemiş: “Ben de renkli çerçeveli gözlük takmak istiyorum.”
Arda yavaşça gülümsemiş. İçini sıkan o his yavaş yavaş kaybolmuş. Gün uzunluğu tahtayı net görebilmiş, öğretmenin yazdıklarını birinci kere basitçe okuyabilmiş.
Teneffüste yakalamaca oynarken bu sefer yanlış istikamete koşmamış. Arkadaşlarını net görüyor, yolları karıştırmıyormuş. En çok da, havada süzülen bir yaprağı yakalayabildiği an güzeline gitmiş. O an her şey yerli yerindeymiş üzere hissetmiş.
Arda o akşam, konuta dönerken annesinin elini sıkıca tutmuş. “İyi ki gözlük almışım,” demiş yavaşça. Annesi karşılık vermemiş ancak ona sıcacık bir gülümsemeyle bakmış. Arda, o bakışı daha evvel hiç bu türlü görmediğini fark etmiş. Tahminen de artık her şeyi olduğu üzere görebildiği içindir.
Ve Gözlük Takmak Zorunda Mıyım Masalından sonra, Arda sadece etrafını değil, içindeki cüreti de daha net görmeye başlamış.
Gözlük Takmak Zorunda Mıyım Masalına benzeyen uyku masalları okumak için temasa tıklayabilir, çocuğunuza özel masal yazdırmak için instagram profilimizdeki formu doldurabilirsiniz.
