Bir vakitler, büyük ve kudretli bir ağaç vardı. Öbür ağaçlardan çok daha uzun ve güçlüydü. Kökleri, yerin derinliklerine kadar uzanıyor, gövdesi ise gökyüzüne kadar yükseliyordu. Bu ağaç, bir ormanın ortasında, başka bitkiler ve hayvanlar için mesken oluyordu. Fakat, bu ağacın çok özel bir sırrı vardı: her yıl, ağaç yeni bir kol ve yaprak eklerdi, lakin her kol, bir ailenin öyküsünü taşırdı.
Bir gün, ormanın öteki hayvanları bir ortaya gelip ağacın sırrını keşfetmek istediler. Her biri, ağacın gücünden ve hoşluğundan etkilenmişti. Lakin, ağaç her vakit sessiz kalır ve sadece derin, huzurlu rüzgarlar estirirdi.
Bir sabah, ormanda yeni bir aile doğmuştu. Küçük bir kuzu, annesi ve babasıyla birlikte yaşıyordu. Bu yeni aile, ağaçla tanışmak için cesurca yaklaşmaya karar verdi. Kuzu, annesi ve babası, ağacın altına geldiklerinde, ağaç onlara gülümsedi. Güya onları bekliyordu. Ağaç, rüzgarla fısıldayarak, “Gel, ailem. Seni bekliyordum,” dedi.
Kuzu ve ailesi, ağacın güçlü gövdesine yaslanıp dinlenmeye başladılar. Ağaç, kuzuya ve ailesine, her yıl eklediği yeni kol ve yaprakların ne mana taşıdığını anlatmaya başladı. “Her bir kısım, bir aileyi temsil eder,” dedi ağaç. “Ailelerin birlikte büyümesi, birbirlerine bağlı olması ve sevgiyle yaşaması gerekir. Aile bir ortada olduğu sürece güçlüdür, tıpkı benim üzere.”
Ağaç, her kolun farklı bir öykü taşıdığını anlatıyordu. Bir kolda, bir annenin yavrusuna olan sevgisi vardı. Bir başka kısımda, bir babanın çocukları için verdiği gayret vardı. Bir öteki kısımda, kardeşlerin birbirini muhafazası ve birlikte büyümeleri vardı. Her kol, ailelerin birbirine nasıl kenetlendiğini ve güç bulduğunu simgeliyordu.
Kuzu ve ailesi, ağacın öykülerini dinlerken, ailenin gücünü daha derinden hissettiler. Ağaç, onlara birbirlerini sevmenin, birbirine dayanak olmanın ve birlikte vakit geçirmenin ne kadar değerli olduğunu öğretti. Aile olmak, her anı paylaşmak, birlikte büyümek demekti.
Günler geçtikçe, ağaç daha da güçlüleşti. Kuzu ve ailesi de büyüdü. Onlar da artık kendi kısımlarını, kendi aile kıssalarını yaratıyorlardı. Bir gün, kuzu büyüdüğünde, kendi ailesiyle o büyük ağacın altına geldi. Artık o da, ağacın taşıdığı sevgiyi ve gücü anlamıştı.
Ağaç, her yıl yeni bir kısım eklemeye devam etti. Ve her yeni kısım, bir ailenin gücünü, sevgisini ve bağlarını simgeliyordu. Ormanın kalbinde, ailenin ne kadar güçlü ve kıymetli olduğunu gösteren bu büyük ağaç, daima var oldu. Ağaç, yıllar boyunca, ailesiyle birlikte olmanın, birlikte büyümenin ne kadar değerli olduğunu herkese anlatıyordu.
