Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, dağların eteğinde kurulmuş sessiz bir köy varmış. Bu köyde, etrafına gülümseyerek bakan, gözleri merakla parlayan bir kız yaşarmış. Kızın ismi Lalin’miş ve onun en büyük sırrı, kimsenin bilmediği bir yeteneği varmış: Hayvanların lisanını anlarmış.
Lalin, okuldan gelir gelmez çantasını bırakır, soluğu ormanın kenarındaki çimenlikte alırmış. Kuşların cıvıltısını dinler, karıncaların telaşına bakar, bazen rüzgârla birlikte ağaçların ne söylediğini anlamaya çalışırmış. Ancak en çok da tavşan Topik’le konuşmayı severmiş. Topik, minik burnunu kıpırdatarak Lalin’e ormanın dedikodularını anlatırmış.
Lalin bir gün, çantasını bile açmadan ormana koşmuş. Zira sabah yolda yürürken bir sincabın acı bir sesle ağladığını duymuş. “Biri ağlıyor,” demiş kendi kendine. O ağlayışı sırf o duymuş. Başka çocuklar hiçbir şey duymamışlar. Lalin, o sesi unutmamış ve okul çıkışı çabucak ormana gitmiş.
Ağaçların ortasından geçerken, yaprakların hışırtısı güya yol gösteriyormuş. Sonunda bir ağacın altında kıpırdamadan duran küçük bir sincap görmüş. Gözleri yaş doluymuş. “Merhaba,” demiş Lalin sessizce, “Seni üzen ne oldu?” Sincap başını kaldırmış, sesi titreyerek anlatmaya başlamış: “Kardeşim kayboldu. Onu bulamıyorum.”
Lalin, küçük sincabın gözlerindeki endişeyi görünce hiç düşünmeden dizlerinin üzerine çökmüş. “Üzülme, onu birlikte bulacağız,” demiş. Sincap, kardeşinin en son büyük meşe ağacının etrafında oynadığını fısıldamış.
Lalin, çabucak yakındaki çalılıkta bekleyen arkadaşı Topik’e seslenmiş. Topik, kulaklarını dikmiş, burnunu havaya kaldırmış ve titrek bir heyecanla iz aramaya koyulmuş. Böylelikle üçü, kalplerindeki telaş ve umutla, sessizce ormanın derinliklerine gerçek ilerlemeye başlamış.
Lalin yol boyunca, karşısına çıkan her canlıya nazikçe seslenmiş: “Küçük bir sincap gördünüz mü?” diye sormuş.
Kuşlar başlarını eğerek kolların tarafını göstermiş, karıncalar ise telaşlı yürüyüşleriyle taze bir iz olduğunu fısıldar üzereydi. Bir kelebek yavaşça çırpınarak çalıların ortasını işaret etmiş. Lalin, Topik ve küçük sincap, bu sessiz ipuçlarını dikkatle takip etmiş; adımlarını yavaşlatmış, kalplerini dinlemiş ve ormanın sesini duymaya çalışmışlar.
Sonunda sık yaprakların ortasında, titrek gözlerle etrafına bakan minik bir sincap görmüşler. Küçük vücudu ürkekçe titriyormuş ancak sağ salimmiş.
Lalin, nefesini tutarak sessizce yaklaşmış, diz çökmüş ve en yumuşak sesiyle konuşmuş: “Korkma, artık güvendesin. Ağabeyin seni çok özledi.”
Minik sincap, Lalin’in sesinde bir itimat duymuş. Evvel ürkek bir adım atmış, akabinde süratle kardeşinin kucağına atılıvermiş. İki küçük sincap birbirine sarıldığında, ormanın kalbi güya bir anlığına huzurla çarpmış.
Lalin onların yanında durmuş, sessizce gülümsemiş. Geri dönerken ormandaki tüm hayvanlar yol kenarına dizilmiş. Kuşlar ötüşmüş, böcekler cıvıldamış, ağaçlar güya eğilerek Lalin’e teşekkür etmiş.
Hayvanları Anlayan Kız Masalından sonra ormandaki hayvanlar, Lalin’den “Kalbiyle duyan kız” diye kelam etmeye başlamış. Nerede bir yardım gerekse, fısıltılarla onu çağırmışlar.
Köydeki beşerler ise Lalin’in gözlerindeki o huzurlu ışıltının sebebini merak edip durmuş. Lakin Lalin, bu sırrı kimseye anlatmamış. Zira birtakım bağlar sözlerle değil, yalnızca yürekten yüreğe kurulmuş.
Hayvanları Anlayan Kız Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, çocuğunuza özel masal hizmeti almak için buraya tıklayabilirsiniz.
