Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler yemyeşil zirvelerin ortasında minicik ancak çok memnun bir köy varmış. Bu köyde beşerler gülümseyerek uyanır, çocuklar sabah serinliğinde kahkahalarla koştururmuş.
Köyün ortasında, eski bir ceviz ağacının altında parlak bir taş varmış. Sarımsı ışıltısı olan bu taş “Mutluluk Taşı” diye bilinirmiş. Bu taş sayesinde köy daima sevinçli kalırmış. Kimse taşı ellemeye kalkmaz, yalnızca yanından geçerken yavaşça gülümsermiş.
Fakat bir sabah, güneş her zamanki üzere doğmuş fakat köy güya uyanmak istememiş. Kuşlar sessizce beklemiş, hiçbiri ötmemiş. Çocuklar yorgun gözlerle uyanmış, ne gülmüşler ne de koşmak istemişler. Fırındaki ekmek bile kabarmamış.
Arda da yatağından kalktığında odasının ışığı solgun gelmiş. Annesi sessizce kahvaltıyı hazırlıyor, babası çayını karıştırırken gözlerini bir noktaya dikmiş duruyormuş. Meskendeki hava ağırmış.
Arda ayakkabılarını giyip dışarı çıkmış. Sokaklar sessiz, hava ağırmış. Memnunluk Taşı’nın olduğu yere gerçek yürümüş. Lakin orada hiçbir şey yokmuş.
Arda’nın içi buz kesmiş. “Mutluluk Taşı gitmiş!” diye bağırmış. Koşa koşa yaşlı Ayşe Nine’ye gitmiş. Ayşe Nine başını sallamış:
— Demek ki Üzgün Kraliçe geldi, demiş.
— Üzgün Kraliçe mi? diye sormuş Arda merakla.
Nine yavaşça anlatmış:
— Bir vakitler çok yalnız bir kraliçe varmış. Kimse onunla konuşmamış, kimse elini tutmamış. O da üzülmüş, sessizleşmiş. Sonra da herkesi üzmeye başlamış.
— Memnunluk Taşı’nı o mu aldı?
— Evet, demiş Nine. Lakin geri almanın yolu var. Şayet kalbinde umut varsa, sen bulabilirsin.
Arda’nın içi ısınmış. Ayağa kalkmış.
— Ben bulacağım o taşı!
Arda derenin yanındaki eski köprüye gitmiş. Orada yaşlı bir çoban oturuyormuş. Yanında beyaz köpeği varmış.
— Memnunluk Taşı’nı arıyorum, demiş Arda. Köyümüzün ışığı söndü.
Çoban uzaklara bakmış:
— O taş yerinde değilse, rüzgârın kokusu bile değişir. Bu sabah çiçek yerine tuzlu koku geldi. Bu Yalnızlık Kulesi’nin işareti.
— Yalnızlık Kulesi nerede?
— Gri Dağlar’ın gerisinde eski bir kule var. Tahminen Üzgün Kraliçe oradadır.
Arda yola çıkmış. Taşlı patikadan ilerlemiş. İçindeki cüret hiç azalmamış.
Yolun sonunda, kocaman çınarın altında oturan bir çocuk görmüş. Üzerinde eski kazak, kucağında kırık oyuncak varmış.
— Nereye gidiyorsun? demiş çocuk yumuşakça.
— Memnunluk Taşı’nı arıyorum. Köyümüz üzgün oldu.
Çocuk gözlerini kaldırmış:
— Ben de çok üzgünüm. Annem babam yok, tek başımayım. Seninle gelebilir miyim?
Arda gülümsemiş:
— Natürel ki! Adım Arda, senin ismin ne?
— Ela, demiş çocuk. Birlikte daha güçlü oluruz.
İkisi birlikte yürümeye başlamış. Birinci evvel karanlık ormana girmişler. Orman loş lakin korkutucu değilmiş. Yalnızca ağaçlar çok sıkışmış.
— Geçemeyeceğiz, demiş Ela kaygıyla.
— Dur, demiş Arda. Sen küçüksün, dar yerlerden geçebilirsin. Ben gerinden gelirim.
Ela önden geçmiş, Arda arttan takip etmiş. Birbirlerine yardım ederek ormandan çıkmışlar.
Sonra kayalık bir geçide gelmişler. Kayalar çok yüksekmiş.
— Ben tırmanamam, demiş Arda.
— Beni omuzlarına al, demiş Ela. Üst çıkayım, sonra sana ip atarım.
Ela tırmanmış, Arda’ya yardım etmiş. Birlikte kayaları aşmışlar.
En son rüzgârlı doruklara varmışlar. Rüzgâr çok sertmiş, neredeyse uçuracakmış onları.
— Elimi tut, demiş Arda. Birlikte yürüyelim.
El ele tutuşmuşlar. Rüzgâra karşı yavaş yavaş ilerleyerek zirveyi geçmişler.
Tepenin gerisinde, gri taşlardan yapılmış eski bir kule varmış. Kulenin zirvesinden sarı bir ışık geliyormuş. Memnunluk Taşı’nın ışığıymış bu.
— İşte orada, demiş Arda.
Kuleye yaklaştıkça, içeriden hıçkırık sesleri duymuşlar. Kapıyı çalmışlar.
— Kim o? demiş içeriden titrek bir ses.
— Biz Arda ve Ela, demiş Arda. Seninle konuşmak istiyoruz.
Kapı yavaşça açılmış. Karşılarında uzun siyah elbiseli, üzgün yüzlü bir bayan varmış. Elinde Memnunluk Taşı parlıyormuş.
— Siz de beni kovmaya mı geldiniz? demiş bayan ağlayarak.
— Hayır, demiş Ela yumuşakça. Yalnızca konuşmak istiyoruz.
Üzgün Kraliçe onları içeri almış. Kule içi soğuk ve boşmuş.
— Neden taşı aldın? diye sormuş Arda.
Kraliçe ağlamış:
— Çok yalnızım. Kimse benimle konuşmuyor. Taşı aldım, tahminen beni de memnun eder diye. Ancak olmadı. Hâlâ üzgünüm.
— Biz seninle konuşuyoruz, demiş Ela. Artık yalnız değilsin.
— Sahiden mi?
— Evet, demiş Arda. Bizimle köye gel. Orada arkadaşların olsun.
Kraliçe başını sallamış:
— Ancak ben herkesi üzdüm. Beni istemezler.
— İsterler, demiş Ela. Zira sen aslında berbat değilsin. Yalnızca arkadaşa muhtaçlığın var.
Kraliçe Memnunluk Taşı’nı Arda’ya vermiş:
— Al, köyüne götür. Ben artık yalnız değilim.
Üçü birlikte köye dönmüşler. Taş köyün ortasına konur konmaz, herkes canlanmış. Kuşlar ötmeye, çocuklar gülmeye başlamış.
— Bu kim? diye sormuş köylüler kraliçeyi görünce.
— Yeni arkadaşımız, demiş Arda. Artık Üzgün Kraliçe değil, Memnun Kraliçe.
Köylüler kraliçeyi karşılamış. Ona hoş bir mesken vermiş, arkadaş olmuşlar.
Kraliçe artık her sabah gülümsüyor, çocuklarla oynuyor, köylülerle sohbet ediyormuş.
Mutluluk Taşı hâlâ köy meydanında parlıyormuş. Lakin artık yalnız değilmiş. Zira etrafında her gün oynayan çocuklar, sohbet eden büyükler, gülümseyen yüzler varmış.
Mutluluk Taşı Masalının sonunda, Arda ile Ela anlamışlar ki: Bazen bir arkadaş, bir köyün kalbini bile değiştirebilirmiş.
Mutluluk Taşı Masalına benzeyen uyku masalları okumak için irtibata tıklayabilir, yarınki masal mevzumuzu seçmek için instagram hikayemizdeki anketi cevaplayabilirsiniz.
