Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, denizin çabucak kıyısında kurulmuş küçük bir kasabada Ece ve ağabeyi Arda yaşarmış. Ece altı yaşındaymış, Arda sekiz. İkisi de denizi çok severmiş. Kumun kokusunu, dalgaların şıpırtısını, martıların çığlıklarını. Hepsi onlara çocukluk üzereymiş, sıcak ve tanıdık.
Yaz sabahlarında anneleri onlara bir sepet hazırlar, babaları da birlikte yürüyüşe çıkarırmış. En çok sevdikleri şey, sabah serinliğinde deniz kıyısında oynamakmış.
O gün de motamot o denli başlamış.
Ece kovasını almış, deniz kabuğu toplamaya başlamış. Arda ise her zamanki üzere düz taşlar bulup kule yapmaya koyulmuş. Güneş daha tam doğmamış ancak ışığı ince ince parlıyormuş. Kıyıya vuran dalgalar, güya sabah müziğini söylüyormuş.
Ece bir kayanın yanında eğilmişken bir şey fark etmiş. Kumların üzerinde kıpırtısız yatan, küçük, gri-mavi pulları olan bir balık, çok küçükmüş ve çok yorgun görünüyormuş.
Ece’nin kalbi hop etmiş. “Ardaaa! Çabuk gel!” diye bağırmış.
Arda koşup gelmiş. İkisi de sessizce eğilmiş.
“Yaşıyor mu?” diye sormuş Arda.
“Solungaçları hareket ediyor,” demiş Ece. “Ama çok üzgün üzere.”
Balığın gözleri güya bir şeyler anlatmak istiyormuş. Fakat lisanı yokmuş. Nefesi zayıfmış. Muhakkak ki denizden kıyıya savrulmuş, yolu kaybetmiş.
Ece çabucak kovasını deniz suyuyla doldurmuş. Arda, iki elini ıslatıp balığı dikkatlice almış. Kovanın içine koymuşlar. Minik balık suya girince biraz canlanmış. Yavaşça kıpırdamış. Fakat yüzmemiş.
Ece ellerini birleştirmiş, “Onu kurtardık!” demiş sevinçle. Arda da gülümsemiş. “Artık bizim balığımız oldu.”
Ve işte tam burada, her şey yavaşça değişmeye başlamış.
Ece balığın gözlerine bakmış. Minik balık, kovada hareketsizmiş. Ne dönüyor, ne kıpır kıpır geziyormuş. Arda deniz kabukları atmış kovaya, “Bak, oyuncak verdik sana!” demiş lakin balık yeniden sessizmiş.
“Mutlu görünmüyor,” demiş Ece, kısık sesle.
Arda bir müddet düşünmüş. “Belki bizi istemiyor değildir. Lakin burada olmayı da istemiyor olabilir.”
Ece susmuş. Kovaya bakmışlar uzun uzun. Deniz, birkaç adım ötedeymiş. Mavinin içine uzanan yumuşak dalgalar, güya çağırıyormuş: “Gel, gel.”
“Peki,” demiş Ece. “Onu seviyoruz lakin onun keyifli olmasını istiyorsak, gitmesine müsaade vermeliyiz.”
Arda başını sallamış. “Sevgi bu türlü bir şey galiba. Tutmak değil. Bırakmak.”
İki kardeş, kovayı birlikte taşımış. Deniz kıyısına kadar gitmişler. Ece eğilmiş, kovayı yavaşça yatırmış. Minik balık evvel hiç hareket etmemiş. Sonra, birden kuyruğunu oynatmış. Suya karışmış. Hafif bir kıpırtı ve sonra yok olmuş.
Bir çizgi üzere geçmiş gözlerinin önünden. Fakat güya kalplerinde bir iz bırakmış.
Ece gözlerini denizden ayıramamış.
“Gitti lakin güya teşekkür etti.”
Arda, dalgalara bakarken yavaşça yanıt vermiş.
“Bence de etti. Lakin bizim lisanımızla değil. Balıkların lisanı yok tahminen fakat kalpleri var.”
O gün, Ece ve Arda denizden yalnız dönmemiş. Ellerinde hiçbir şey yokmuş lakin içlerinde kocaman bir şey taşıyorlarmış:
Bir canlıya nitekim düzgün gelmenin ne demek olduğunu.
O akşam, Ece yatağında uzanırken, hayalinde minik balığın denizin derinliklerinde keyifli memnun yüzdüğünü görmüş. Balığın gülümsediğini bile hissetmiş.
Ve Minik Balık Masalından sonra, Ece ile Arda, hiçbir canlıya “bizim” dememiş. Onlara dokunmadan evvel, daima bir soru sormuşlar:
“Bu onun için mi, yoksa bizim için mi?”
Minik Balık Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz. En hoş sesli masallarımızı dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
