Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler deniz kıyısına yakın, martıların gökyüzünü süslediği küçük bir kasabada, Derya isminde tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış.
Derya’nın en sevdiği şey, penceresinden denize bakmakmış. Dalga sesleriyle uyanır, martı çığlıklarıyla güne veda edermiş. Ne vakit biri ona “Büyüyünce ne olacaksın?” diye sorsa, Derya’nın karşılığı hiç değişmezmiş:
“Kaptan olacağım. Kocaman gemileri ben süreceğim!”
Annesi gülümsermiş bu karşılığa, babası ise başını okşarmış. Ancak bu yanıt yalnızca bir hayal değilmiş; Derya bunu sahiden istiyormuş.
Bir sabah, hava sakince uyanmış. Güneş, bulutların ortasından yavaşça süzülmüş. Derya, kahvaltısını süratlice bitirmiş ve babasına gözlerini parlatıp sormuş:
“Baba, bugün limana gidebilir miyiz? Gemileri yakından görmek istiyorum.”
Babası, Derya’nın bu isteğini daha evvel de duymuş ancak bu sefer farklı bir ışıltı fark etmiş gözlerinde. Başını sallayıp gülümsemiş:
“Hazırlan bakalım kaptan. Bugün seni limana götürüyorum.”
Derya çabucak odasına koşmuş, en sevdiği mavi tişörtünü giymiş. Üzerinde küçük bir çapa resmi varmış. Annesi, saçlarını itinayla taramış. “İşte artık gerçek bir küçük kaptan oldun,” demiş.
Limana vardıklarında, Derya gözlerine inanamamış. Kocaman gemiler, yavaş yavaş suyun üstünde salınıyormuş. Her birinin ismi varmış; biri “Yakamoz”, biri “Mavi Ufuk”, biri ise “Ada Rüzgarı”ymış. Halatlar yerde kıvrılmış, deniz kokusu burnuna dolmuş, rüzgar saçlarını yavaşça dalgalandırmış.
İlk olarak kıyıya yanaşan küçük bir balıkçı teknesinin yanına gitmişler. Babası eliyle işaret etmiş: “Bak Derya, bu tekne yıllardır bu limanda. Sahibi Halil Kaptan’dır. Balıkçılığı ondan uygun bilen azdır.”
Kaptan Halil, gri sakallı, güler yüzlü bir adammış. Derya’yı görünce eğilmiş: “Sen de mi denizlerin davetini duydun küçük kaptan?”
Derya gülmüş: “Evet! Ben de bir gün senin üzere kaptan olacağım!”
Kaptan Halil kahkaha atmış lakin sonra ciddileşmiş. Eliyle Derya’nın omzuna dokunmuş: “Deniz bazen sessiz, bazen hırçındır. Lakin onu tanırsan dost olur. Kaptan olmak yürek ister, sabır ister.”
Derya başını sallamış. “Ben hazırım,” demiş samimiyetle.
Kaptan Halil teknesini gezdirmiş onlara. Küçük dümeni, halatları, fileleri göstermiş. Derya her ayrıntıyı dikkatle incelemiş. Teknenin burnuna kadar gitmiş, gözlerini ileri dikmiş. Güya o an hakikaten açık denizdeymiş üzere hissetmiş.
Tekneden indiklerinde, Derya bir müddet dönüp tekrar bakmış. Küçük tekneye büyük bir hayranlıkla el sallamış. Sonra babasının elini tutup limanın içlerine yanlışsız yürümüşler.
Yol boyunca birçok bireyle karşılaşmışlar. Kimi halat topluyormuş, kimi kutular taşıyormuş. Herkesin bir işi varmış. Herkes meşgulmüş. Ancak hepsi gülümseyerek “Merhaba Kaptan Derya!” demiş.
Babasının tanıdığı, bir liman vazifelisi olan Hasan Amca, Derya’ya yaklaşmış. Cebinden küçük bir düdük çıkarmış.
“Bak bakalım bu düdüğü beğenecek misin? Gerçek kaptanlar bazen seslerini bu türlü duyurur.”
Derya heyecanla düdüğü almış lakin çabucak çalmamış. Evvel teşekkür etmiş, sonra dikkatlice cebine koymuş. O da fark etmiş: limanda herkes işini ciddiyetle yapıyormuş. Latife, oyun yokmuş. Derya da o denli davranmalıymış.
Yolun sonunda büyük bir gemi yanaşıyormuş. Göz alabildiğine uzun, iki katlı bir yolcu gemisiymiş bu. İsim ise, “Deniz Kızı’ymış”. Derya, geminin boyutuna hayran kalmış, güya bir bina üzereymiş. Merdivenlerinden biri açıkmış. Derya ve babası oraya yönelmiş.
Kapıda duran bir adam, denizci kıyafeti giymiş genç bir kaptanmış. İsmi Okan’mış. Babası durumu anlatınca, Okan Kaptan gülümseyip başını sallamış.
“Tabii ki. Küçük konuğumuz gemimizi gezebilir.”
Geminin içi bambaşka bir dünya üzereymiş. Dar koridorlar, pencereli odalar, küçük mutfaklar ve harita dolu bir kaptan köşesi. Derya her yeri görmek istemiş. En çok da geminin en üst katındaki dümen kısmını.
Okan Kaptan, direksiyon üzere duran büyük dümeni gösterip anlatmaya başlamış: “Burası geminin kalbi üzeredir. Gemiyi buradan yönlendiririz. Lakin yalnızca burasıyla olmaz. Rüzgarı, dalgayı, motor sesini, gökyüzünü izlemek gerekir.”
Derya başını sallar üzere yapmış lakin içinden şöyle demiş: “Hepsini öğreneceğim. Bir gün ben de bu türlü bir yerin kaptanı olacağım.”
Gemi gezisi bitince, Derya bir an durup etrafına bakmış. Gördüğü her şeyi içine çekmiş üzere hissetmiş. Her yerde denizin izi varmış. Her insanın gözünde bir yorgunluk fakat bir gurur ışığı varmış.
Babası eğilip sormuş: “Ne düşünüyorsun kaptan?”
Derya önemli bir sesle cevaplamış: “Kaptan olmak çok hoşmuş fakat sıkıntı da. Lakin ben tekrar de olmak istiyorum.”
Babası gülümsemiş: “Zor şeyler, hoş şeylerdir zati.”
Akşam konuta döndüklerinde Derya yorgun ancak memnunmuş. Annesi sıcak bir çorba hazırlamış. Yemekten sonra odasına geçip tahtadan yapılmış minik oyuncak gemisini eline almış. Bugün gördüklerini ona anlatmış üzereymiş.
“Oyun değil bu. Sahiden kaptan olacağım,” demiş kendi kendine.
Ertesi sabah, erkenden uyanmış. Camdan bakmış, deniz tekrar oradaymış. Dalgalar yeniden kıyıya vuruyormuş. Lakin güya o sabah, deniz biraz daha farklıymış. Daha yakın, daha tanıdık.
O günden sonra Derya her sabah, deniz ile ilgili birkaç sayfa kitap okumuş. Fotoğraf defterine gemi çizmiş. Rüzgarın istikametini anlamaya çalışmış. Limandaki insanların isimlerini ezberlemiş. Ve her hafta babasıyla limana gitmiş. Her gidişinde yeni bir şey öğrenmiş.
Aylar geçmiş. Derya büyümüş lakin hayali hiç değişmemiş. Ne vakit biri “Ne olmak istiyorsun?” dese, Derya içten bir gülümsemeyle karşılık vermiş:
“Kaptan. Lakin yalnızca geminin değil. Kendi yolumun da kaptanı.”
Ve Minik Kaptan Masalı böylelikle son bulmuş. Kimi hayaller, sadece hayal olarak kalmazmış. İçten bir niyetle, sabırla ve sevgiyle büyütülürse. O hayaller bir gün gerçek olurmuş.
Minik Kaptan Masalına benzeyen masallar okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Masalları sesli olarak dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
