Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, dağların eteğinde kurulmuş, çiçeklerin her sabah dans ettiği yemyeşil bir köyde, annesiyle birlikte yaşayan minik bir kuzu varmış. Bu tatlı kuzunun ismi Pıtırcık’mış. İsmini yürürken çıkardığı pıtırtılardan almış. Ne vakit adım atsa, çimenler çıtırtılarla gülümsermiş.
Pıtırcık, doğduğu günden beri annesinin yanından hiç ayrılmamış. Gündüzleri birlikte taze otlar yemişler, geceleri yıldızları sayarak uykuya dalmışlar. Hayatı huzur doluymuş. Ta ki bir sabah, annesi onu yanağından öpüp şöyle diyene kadar:
“Pıtırcığım, bugün çok özel bir gün. Artık okula başlıyorsun.”
Pıtırcık’ın gözleri kocaman açılmış. Minik kuyruğu kıpırdamış ancak içindeki his karışıkmış. Kalbi pıt pıt pıt diye atarken kulağının ucu yavaşça düşmüş.
“Okul… ancak ben orayı tanımıyorum. Ya kimse benimle oynamazsa? Ya öğretmenim beni beğenmezse?” diye fısıldamış.
Annesi onu sabırla dinlemiş, sonra yumuşacık sesiyle, “Korkmak olağandır, yavrum. Yeni şeyler tanımadan evvel daima biraz bu türlü hissederiz. Ancak bir de tanıdıktan sonrasına bak…” demiş ve yavaşça gülümsemiş.
O günün sabahı, Pıtırcık çantasını sırtına takmış. İçinde renkli kalemler, minik bir defter ve annesinin koyduğu bir elma varmış. Yol boyunca etrafına bakmış. Kuşlar kısımlarda kanat çırpıyor, arılar çiçeklerin etrafında vızıldıyormuş. Fakat Pıtırcık’ın aklı okuldaymış.
Okul binası, köyün ortasındaki en hoş yerlerden birindeymiş. Renkli pencereleri, kapısında asılı balonlarla dikkat çekiyormuş. Girişte büyük bir tabela varmış:
“Kuzular Okulu – Merak Eden Minikler İçin Açık!”
İçeri girdiğinde, yumuşak halılarla döşenmiş bir sınıf görmüş. Duvarlar rengârenk fotoğraflarla süslüymüş. Masalar küçük, sandalyeler tam onun uzunluğundaymış. Ancak içeri girdiği anda, sessizleşmiş. Öbür kuzular kümeler hâlinde oynamaktaymış. Pıtırcık kenarda durmuş, onları izlemeye başlamış.
O sırada bir ses duymuş:
“Hoş geldin minik kuzu. Ben Öğretmen Koyun. Adın nedir bakalım?”
Pıtırcık biraz utangaç bir biçimde, “Pıtırcık…” demiş.
Öğretmen gülümsemiş. “Ne hoş bir isim. Bugün birlikte çok şey öğreneceğiz.”
O anda sınıftan bir kuzu Pıtırcık’ın yanına yaklaşmış. Üzerinde mavi bir fular olan, kıvırcık tüylü bir kuzuymuş bu.
“Ben Tonti,” demiş. “Yeni gelen sensin değil mi? İstersen birlikte oyun hamuruyla bir şeyler yapabiliriz.”
Pıtırcık evvel şaşırmış, sonra başını yavaşça sallamış. “Olur,” demiş yavaşça.
Birlikte renkli hamurlarla çiçekler, güneşler, hatta minik bir inek yapmışlar. Tonti çok konuşkanmış, Pıtırcık da vakitle açılmaya başlamış. Birlikte gülmüşler, sohbet etmişler. Derken zil çalmış ve herkes kitap köşesine geçmiş. Öğretmen Koyun, yumuşacık sesiyle bir masal okumuş. Pıtırcık dikkatle dinlemiş; her söz güya kalbine dokunmuş.
Öğle yemeğinde, annesinin koyduğu elmayı çıkarırken, Tonti kendi üzümünü onunla paylaşmış.
“O kadar hoş gülüyorsun ki, elmayı paylaşmak istedim,” demiş.
Pıtırcık utanmış ancak memnunmuş. Birinci sefer biri onunla yalnızca olduğu üzere olduğu için arkadaş olmuş.
Gün bitiminde annesi okulun kapısında onu bekliyormuş. Pıtırcık, koşa koşa annesine sarılmış.
“Anne, okul harikaydı! Tonti diye biri var. Öğretmen Koyun bize masal anlattı. Birlikte fotoğraf yaptık. Yarın yeniden gelmek istiyorum!” demiş heyecanla.
Annesi onu başından öpmüş.
“İşte bu yüzden, bazen yalnızca bir adım atmak gerekir,” demiş.
Pıtırcık, o günden sonra her sabah erkenden uyanmış. Artık okula gitmek korkulacak bir şey değilmiş. Merakla, sevgiyle, cüretle yürünmesi gereken bir yolmuş.
Ve minik kuzu Pıtırcık, her gün biraz daha büyürken, içinde yepisyeni cüret çiçekleri açıyormuş.
Çünkü bilirmiş artık:
Yeni şeyler evvel korkutur, sonra kucaklarmış. Pıtırcık’ın Birinci Okul Günü Masalı hayvan masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz.
Leyla ve Teleskobu masalı için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
