Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler gökyüzünü çok seven, yıldızlarla arkadaş olmak isteyen küçük bir kız varmış. İsmi Beyza’ymış. Beyza’nın yaşı küçük lakin gökyüzüne olan ilgisi çok büyükmüş.
Her akşam güneş battığında pencereye oturur, ellerini çenesine dayar, yıldızları izlemeye başlarmış. Ay’a bakar, “Orada kimse var mı sanki?” diye düşünürmüş içinden. En çok da parlayan yıldızların isimlerini merak edermiş.
Annesi Beyza’nın bu ilgisini fark etmiş ve Beyza’ya bir sürpriz hazırlamaya karar vermiş. Beyza’nın doğum günü geldiğinde, büyükçe bir kutu getirmiş, kutunun üstünde sarı bir kurdele varmış. Beyza heyecanla kutuyu açmış. İçinden parlak, bembeyaz bir teleskop çıkmış.
Annesi gülümseyerek: “Bu senin, yıldız kızım,” demiş. “Artık gökyüzüne daha yakından bakabilirsin.”
Beyza sevinçten ne yapacağını bilememiş. Babasının da yardımıyla, teleskobu çabucak pencerenin önüne kurmuş, içine bakarak Ay’ı, yıldızları, uzak uzak noktaları izlemeye başlamış.
Ama bilmediği bir şey varmış. Bu teleskop sıradan bir teleskop değilmiş. O, yalnızca nitekim gökyüzünü seven çocuklara kendini açan, sihirli bir teleskopmuş.
Teleskop birinci gün sessiz kalmış. Beyza’nın bakışlarını izlemiş, yıldızlara olan hayranlığını hissetmiş. Sonra bir gece, Beyza Ay’a uzun uzun bakarken teleskop yavaşça titremiş. Tam o anda içinden bir ses fısıldamış:
“Merhaba Beyza.”
Beyza şaşkınlıkla gözlerini ovuşturmuş, etrafına bakmış fakat odada kimse yokmuş.
“Buradayım,” demiş ses yine. “Benim adım Müşahede. Artık senin arkadaşınım.”
Beyza teleskopa yaklaşmış, yavaşça eğilmiş. “Sen, sen konuşabiliyor musun?” demiş fısıltıyla.
“Evet,” diye yanıtlamış Müşahede. “Senin gökyüzüne olan sevdanı hissettim. Artık birlikte çok hoş yerlere gidebiliriz. Kâfi ki bakmakla yetinme, sahiden görmek iste.”
Beyza’nın kalbi heyecandan kıpır kıpır olmuş. “Nasıl yani, artık Ay’a gidebilir miyiz?” diye sormuş.
Teleskop gülümseyen bir ışık yaymış. “Hazır mısın?”.
Beyza teleskoptan bakar bakmaz, odası yavaşça dönmeye başlamış. Etrafındaki her şey parıltıya dönüşmüş. Ve bir anda kendini yumuşacık, gri tozlarla kaplı bir yerde bulmuş. İşte orası Ay’mış.
Ay, beyaz elbisesiyle gülümseyen yaşlı bir nineye benziyormuş. “Hoş geldin Beyza,” demiş ince ve sıcak bir sesle. “Uzun vakittir bir çocuğun gözlerinden bakılmamıştım.”
Beyza heyecandan konuşamamış. Ay’ın etrafında dolaşmış, yıldız tozlarını elleriyle hissetmiş, sessizliği dinlemiş. Kalbi, Ay’ın yavaşça dönen yüzüyle birlikte yumuşamış.
“Peki,” demiş biraz sonra, “başka gezegenleri de görebilir miyim?”
Teleskop çabucak yanıtlamış: “Mars seni bekliyor.”
Ve tekrar teleskoptan bakar bakmaz, Beyza bu sefer kızıl rüzgarların estiği bir yere ışınlanmış. Mars, sessiz fakat meraklıymış. Kızıl kumlar ayaklarının altından yumuşakça kaçıyormuş. Rüzgarlar, “Hoş geldin küçük kız,” diye fısıldamış kulağına.
Orada küçük taşlara isim takmış, kendi ayak izini kumlara basmış. Mars’ın rengi, Ay’ın sessizliği üzere onun kalbine işlemiş. Gördüğü her ayrıntı, içindeki merakı biraz daha büyütmüş.
Sonra bir sabah, teleskopla Satürn’ün halkalarına gitmiş. Renk renk taşlar onun etrafında dönüyormuş. “Bu halkalar, sabırla dönen fikirlerdir,” demiş Müşahede. “Her biri vakitle şekillenir.”
Beyza her seyahatten sonra odasına dönüyormuş. Lakin her seferinde biraz daha büyümüş üzere hissediyormuş. Müşahede ona yalnızca gezegenleri değil, sabrı, hayranlığı, düşünmeyi de öğretiyormuş.
“Görmek,” dermiş teleskop, “yalnızca gözle olmaz. Kalple de bakmak gerek.”
Beyza bunu anlamış. Artık gökyüzüne her baktığında yıldızlara birer isim veriyormuş. Her biri onun bir hayalini, bir hissini taşıyormuş. Kimileri sevinciymiş, kimileri merakı, kimileri da sadece bir gülümseme.
Bir gün, teleskop ona son bir şey söylemiş:
“Beyza, seni artık senin kadar gökyüzünü seven öteki çocuklara götürebilirim. Onlara gökyüzünü anlatmaya ne dersin?”
Beyza başını sallamış. “Evet. Zira paylaşınca her şey daha hoş.”
Ve o günden sonra Beyza, teleskobuyla birlikte çocuklara yıldızları anlatmaya başlamış. Onlara yalnızca Ay’ı, Güneş’i değil; hayal kurmanın, sevmenin, merak etmenin ne kadar hoş olduğunu göstermiş.
Çünkü gökyüzü, hakikaten sevildiğinde konuşurmuş. Ve Sihirli Teleskop Masalı burada biterken, Beyza fısıldamış: “Dünya ne kadar hoş, lakin gökyüzü, orası değişik.”
Gözlem yavaşça ışıldamış. Zira biliyormuş ki: Kalbi gökyüzüne açık bir çocuk, artık sırf bakmazmış. Görürmüş.
Sihirli Teleskop Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
