Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler Sıla isminde bir kız çocuğu varmış. Annesi evdeymiş lakin babası işi gereği sık sık kent dışına çıkarmış. Ne vakit babası gitse konut sessizleşir, Sıla’nın içi biraz burkulurmuş. Odasında oturur, pencerenin kenarından dışarıyı izlemeyi severmiş.
Oynayacak oyuncakları varmış ancak tek başına oynamak ona eskisi kadar keyif vermez olmuş. Günler bu türlü geçerken bir sabah kapı açılmış, babası büyük bir kutuyla içeri girmiş. Kutunun içinde parlak tüyleriyle dikkat çeken bir papağan varmış. “Sana arkadaş getirdim,” demiş babası gülümseyerek.
Sıla kutuya yaklaşmış ancak heyecanlanmamış. Papağana şöyle bir bakıp başını yavaşça çevirmiş. “Kafeste duracaksa benimle nasıl arkadaş olacak?” diye içinden geçirmiş. Babası hiçbir şey dememiş, kafesi salona yerleştirip ona biraz vakit tanımış.
O gün Sıla papağanın yanına bile gitmemiş. Akşam olunca yemeğini yemiş, odasına geçip sessizce uyumuş. Sonraki gün okuldan döndüğünde çantasını bırakıp salona geçmiş. Tam ayakkabılarını çıkarırken geriden bir ses duymuş. “Kafeste duracaksa nasıl arkadaş olacak?”
Sıla donup kalmış. Sesin kime ilişkin olduğunu anlamaya çalışmış lakin konutta öbür kimse yokmuş. Kafese yaklaştığında papağan başını yana eğmiş, onu izliyormuş. Sıla şaşkın bir biçimde “Sen, sen konuşuyor musun?” diye sormuş.
Papağan onun cümlesini motamot tekrar etmiş. Sıla evvel biraz korkmuş ancak sonra gülmeye başlamış. “Demek beni taklit ediyorsun,” demiş ve birinci sefer kafese yaklaşmış. Papağan gözlerini kırpmadan onu izlemeye devam etmiş.
Gün geçtikçe Sıla biraz daha fazla vakit geçirmeye başlamış onunla. Okuldan geldiğinde birinci işi selam vermek olurmuş. Sabahları “Günaydın!” diyormuş, papağan da çabucak akabinde “Günaydın!” diye cevaplıyormuş. Ortalarındaki bu oyun Sıla’nın güzeline gitmiş.
Bir gün Sıla ona “Adın ne olsun?” diye sormuş. Kendi kendine düşünürken “Çiko” demiş yüksek sesle. Papağan çabucak tekrarlamış. Sıla bu yanıtı gülerek kabul etmiş. O günden sonra onun ismi Çiko olmuş.
Zaman geçtikçe Sıla, Çiko’ya yalnızca sözleri değil, hislerini da anlatmaya başlamış. “Bugün öğretmenim sesimi duymadı,” demiş bir gün. Çiko, sessizce “Duymadı,” demiş ve başını yana eğmiş. Sıla bunu yalnız olmadığını hissettiren bir karşılık üzere düşünmüş.
Bazı günler çok keyifli olurmuş. O vakit Çiko’nun sesi daha sevinçli çıkarmış. Fakat Sıla üzgün olduğunda Çiko’nun sesi de yavaş ve yumuşak olurmuş. Güya yalnızca sözleri değil, ses tonunu da taklit ediyormuş.
Bu durumu merak eden Sıla kitaplıktan bir ansiklopedi çıkarıp papağanlarla ilgili kısmı açmış. Sayfada, papağanların duydukları sözleri ezberleyip tekrarladığı yazıyormuş. Gerçek manada ne söylediklerini bilmeden konuştukları açıkça anlatılıyormuş.
Sıla kitabı sessizce kapatıp bir müddet elinde tutmuş, sonra kafesin yanına yaklaşmış. “Senin ne dediğini anlamadığını biliyorum,” demiş yavaşça, “ama bazen tam da duymam gereken şeyi söylüyorsun.”
Ertesi sabah annesi sofrayı kurarken, Sıla’ya bakıp gülümsemiş. “Bu kuş senin en düzgün arkadaşın oldu galiba,” demiş. Sıla başını eğip yavaşça gülmüş. “Bazen hiçbir şey söylemesem bile ne hissettiğimi biliyor,” demiş. Çiko da o anda yumuşak bir sesle “Biliyor,” demiş.
Sıla, Çiko’nun kafesini pencerenin yakınına taşırken: “Seninle konuştuğumda kendimi hiç yalnız hissetmiyorum,” demiş. Akabinde yatağına uzanmış ve gözlerini tavana çevirmiş. “Bazen yalnızca biri seni duysun istersin,” demiş fısıltıyla. Birkaç saniye sonra odanın köşesinden tanıdık bir ses duyulmuş: “Duysun istersin.”
Böylece Sıla ve Papağan Çiko Masalı, bir sesin bazen yalnızlığı nasıl unutturabildiğini anlatan tatlı bir hatıra olarak kalmış.
Sıla ve Papağan Çiko Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için kontağa tıklayabilir, çocuğunuza özel masal yazdırmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
