Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler yemyeşil ağaçlarla dolu, kuş seslerinin hiç eksik olmadığı huzurlu bir orman varmış. Bu ormanda hayvanlar memnun mesut yaşarmış. Sabahları kuşlar uyanır uyanmaz öter, sincaplar kısımdan kısma atlar, arılar çiçekten çiçeğe konar, her şey olması gerektiği üzere akıp gidermiş.
Bu ormanda, yavaşlığıyla tanınan şirin bir kaplumbağa yaşarmış. İsmi Tospik’miş. Tospik her vakit sakindi. Kimseyi üzmez, işleri aceleye getirmez, fakat başladığı her işi kesinlikle tamamlarmış.
Tospik’in en yakın komşusuysa, zıplayarak ormanda dolaşmayı seven, sevinçli ve enerjik bir tavşancıkmış. Onun ismi da Minik’miş. Minik çok süratliymiş. Koşarken rüzgar üzere esermiş. Bir ağacın tabanından fırlayıp bir anda çalılığın gerisinde beliriverirmiş. Tüm orman onun ne kadar süratli olduğunu bilirmiş.
Bir gün, sabah güneşi ormanın üzerine yayılırken, Tospik ve Minik çiçekli bir düzlükte buluşmuşlar. Minik, çimenlere uzanmış, havuç kemiriyormuş. Tospik ise yavaş yavaş ilerleyip ona selam vermiş.
“Günaydın Minik,” demiş Tospik, yavaş ancak sevinçli sesiyle.
“Günaydın Tospik!” demiş Minik kıpır kıpır. “Bugün hava ne hoş, değil mi?”
Tospik başını sallamış. “Çok hoş. Güneş tam kararında. Ağaçların gölgesi serin. Yürüyüş yapmak için kusursuz bir gün.”
Minik gülerek ayağa fırlamış. “Yürümek mi? Tospik, sen daima yürürsün. Haydi gel, bir yarış yapalım!”
Tospik şaşırmış. “Benimle mi?”
“Elbette seninle!” demiş Minik. “Hem tahminen bir mucize olur da beni geçersin!” deyip kıkırdamış.
Tospik, Minik’in gülmesine aldırmamış. Gözlerini yavaşça kısmış, gülümsemiş. “Peki,” demiş. “Ama unutma, bu bir oyun olacak. Kim kazanırsa kazansın, birlikte eğlenelim.”
Minik süratle başını sallamış. “Tamam! Çabucak arkadaşlara haber verelim!”
Ormanın her köşesine haber uçmuş. Kuşlar ötmüş, sincaplar fısıldamış, karıncalar bile kulaktan kulağa yaymış. “Tospik ile Minik yarış yapacak!”
Öğle güneşi zirvede parladığında, tüm orman hayvanları açıklık alandaki büyük meşe ağacının etrafında toplanmış. Yarışın başlangıç çizgisi ağaç köklerinin ortasına çizilmiş. Bitiş çizgisi ise az ilerideki çiçekli zirvenin başındaymış.
Kurbağa Vrak, hakem olmuş. “Hazır mısınız?” demiş tok bir sesle.
Minik, zıplaya zıplaya heyecanla “Hazırım!” demiş.
Tospik ise ağır adımlarla çizgiye yürümüş. “Ben de hazırım,” demiş sessizce fakat kararlılıkla.
Vrak, elindeki yaprağı havaya kaldırmış ve “3, 2, 1, başla!” demiş.
Minik bir ok üzere fırlamış. Çalıların üzerinden atlamış, taşların etrafından dönmüş, rüzgarı ardına almış üzere ilerliyormuş. Seyirciler “Vay canına!” demiş. “Minik sahiden çok hızlı!”
Tospik ise ağır ağır yürüyormuş. Başını öne eğmiş, gözlerini yola dikmiş. Ayağını sağlam bastığı her adımda, aklından tek bir cümle geçiyormuş: “Bitireceğim bu yarışı.”
Minik birkaç dakika içinde yarışı neredeyse bitirmiş. Lakin doruğun başına vardığında dönüp geriye bakmış. Tospik şimdi yolun yarısındaymış.
“E bu kadar da kolay olmamalı,” demiş Minik kendi kendine. “Biraz gölgede dinleneyim, sonra yürürüm kalan yolu.”
Altında büyük kolları olan bir ağacın gölgesine uzanıvermiş. Rüzgâr serin serin esiyormuş. Yapraklar tatlı tatlı hışırdamış. Minik gözlerini kapatmış. “Sadece beş dakika,” demiş.
Ama gözlerini açtığında gökyüzü turuncuya dönmüş. Güneş batmaya yakınmış. Minik panikle fırlamış. “Tospik!”
Koşarak doruğa çıkmış lakin olan olmuş. Tospik ağır ancak hiç durmadan yürümüş ve zirveye varmış bile. Hayvanlar alkışlıyor, kuşlar ötüyor, sincaplar çığlık atıyormuş. Tospik yarışı kazanmış!
Minik nefes nefese durmuş. Bir yandan utanıyor, bir yandan da şaşırıyormuş. Gözleri dolmuş fakat çabucak akabinde gülümsemiş. Tospik’e koşarak sarılmış.
“Tebrik ederim Tospik,” demiş samimiyetle. “Sen sahiden mükemmelsin.”
Tospik yavaşça gülümsemiş. “Hızlı olmak hoş fakat bazen kararlı olmak daha kıymetli. Yolda dinlenmek de hoş, fakat yolun sonunu görmek daha hoş.”
Hayvanlar daima birlikte alkışlamış. Yarışın sonunda herkes Tospik’i kutlamış. Lakin daha da kıymetlisi, herkes o gün bir şey öğrenmiş:
Sabırla yürüyen biri, bazen koşandan daha çok yol alabilirmiş.
Kuşlar bu olayı müzik yapmış, sincaplar minik tiyatro oyunu hazırlamış, kirpiler Tospik’in sabrını anlatan küçük hikâyeler yazmış. Ormanda yeni bir kelam yayılmış:
“En değerlisi vazgeçmemekmiş.”
Ve o günden sonra Minik, her yarışa başlamadan evvel önce gökyüzüne, sonra arkadaşlarına bakar, derin bir nefes alırmış.
Tospik ise her zamanki üzere ağır ağır yürürmüş, lakin içi artık daha da huzurluymuş. Zira yalnızca bir yarışı değil, kalpleri de kazanmış.
Güneş yavaş yavaş ağaçların gerisine saklanırken, orman tatlı bir sessizliğe bürünmüş. Kuşlar kısımlarda uykuya dalmış, rüzgar yaprakları okşamış. Ve o gün, sabırla yürüyen bir kaplumbağa ormanın kalbine dokunmuş…
Ve Tavşan ile Kaplumbağa Masalı da burada, sabrın gölgesinde, tatlı bir huzurla sona ermiş. Tavşan ile Kaplumbağa Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz.
Selen ve Atakan Özyurt’un oğluşları Aren Ata’ya özel olarak yazdığımız Memnun Aile Masalını okumak için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
