Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, rengârenk çiçeklerle dolu bir okul varmış. Bu okulda sabahlar kuş sesleriyle başlar, çocuklar teneffüslerde memnunlukla koştururmuş.
Sınıflardan birinde, sevinçli ve meraklı bir küme öğrenci varmış. Öğretmenleri Zeynep Hanım bir sabah sınıfa gülümseyerek girmiş. Elinde renkli bir kutu varmış.
“Yarın Oyuncak Günü!” demiş sevinçle. “Herkes en sevdiği oyuncağını getirecek. Tanıtacak, anlatacak ve birlikte oynayacağız.”
Sınıfta heyecanlı bir uğultu başlamış. Birtakım çocuklar ışıklı bebeklerinden, kimileri uzaktan kumandalı otomobillerinden kelam etmiş. Herkes getireceği oyuncağı anlatırken gözleri parlıyormuş.
Ama art sırada oturan Mira sessiz kalmış. Elleri kucağında, gözleri pencerede durmuş. Konuta giderken de arkadaşlarının konuşmalarını uzaktan dinlemiş lakin hiç katılmamış.
Ertesi sabah sınıf oyuncaklarla dolmuş. Müzikli dinozorlar, pelüş ayılar, parlayan robotlar sırayla masalara dizilmiş. Her çocuk oyuncağını tanıtırken sınıf alkışlarla coşmuş.
Sıra Mira’ya geldiğinde sessizlik olmuş. Mira çantasını açmış ve içinden küçük, yıpranmış bir tavşan çıkarmış. Tavşanın rengi solmuş, gözleri silinmiş, bir kulağı da yokmuş.
Bazı çocuklar fısıldaşmış.
“Bu mu oyuncağın?” demiş biri.
“Bak kulağı bile yok,” diye eklemiş bir başkası.
Mira tavşanı göğsüne bastırarak ayağa kalkmış. “Bu Puki,” demiş. “Annem hastanedeydi. Günlerce meskende yoktu. Gece olunca çok korkuyordum. Puki daima yanımdaydı. Onunla uyur, kulağını sıkı sıkıya tutardım. O bana kendimi güçlü hissettirirdi.”
Sınıf sessizce dinliyormuş. Mira devam etmiş:
“Bir gece, annemi çok özlemiştim. Kalbim çok sıkışmıştı. Puki’nin kulağını tutarken ne kadar sıktığımı fark etmemişim. Sabah uyandığımda kulağı yoktu. Yastığımın kenarına, yatağımın altına baktım ancak bulamadım.”
Bir an başını eğmiş, sonra gözlerini kaldırmış.
“O sabah annem kapıyı açıp içeri girdi. Artık güzelleşmişti. Ben hiçbir şey demedim lakin o bana sarıldı. Güya Puki’nin kulağıyla birlikte bütün kaygılarım da gitmişti. O yüzden yeni bir kulak dikmedik. Zira bu haliyle bana her şeyin geçtiğini hatırlatıyor.”
Sınıfta derin bir sessizlik olmuş. Sonra bir çift minik el alkışlamış, akabinde başkaları de katılmış. Bu kere alkışlar gürültülü değil, kalpten gelen yumuşak alkışlarmış.
Zeynep Öğretmen yavaşça Mira’nın yanına gitmiş. “Bazen en değerli şeyler, en parlak olanlar değil; bize en derin hisleri hatırlatanlardır,” demiş gözleri dolarak.
O gün çocuklar sadece oyun oynamamış. Sırayla Puki’yi kucaklamış, onunla fotoğraf yapmış, oyun kurmuşlar. Puki sınıfın minik kahramanı olmuş.
Mira’nın yüzü birinci kere tüm gün boyunca gülümsemiş. Zira artık utanmamış, zira kalbindeki hikâyeyi paylaşınca herkes onu anlamış.
Ve Tek Kulaklı Oyuncak Masalının sonunda sınıf, yalnızca oyuncakları değil. Bir kalbin içindeki sevgiyi, kaygıyı ve güzelleşmeyi de öğrenmiş.
Tek Kulaklı Oyuncak Masalına benzeyen kısa masallar okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masallarımızı dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
