Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler her şeyi çarçabuk yapmayı seven, yerinde duramayan bir çocuk varmış. İsmi Ömer’miş. Ne yemeğini düzgünce çiğnermiş, ne de kitapları sonuna kadar okurmuş. Oyuncaklarını dizerken bile sabırsızlanır, çabucak bitirmek istermiş.
Günleri süratli geçer, etrafında olanları pek fark etmezmiş.
O sabah Ömer kahvaltısını süratle bitirmiş, çantasını sırtına takmış ve gerçek ormana gitmiş. Patikanın başına gelir gelmez süratli hızlı yürümeye başlamış. Başında daima tıpkı niyet varmış: “Bir an evvel yürüyeyim, çabucak geri döneyim.”
Kuşlar kısımlarda ötüyor, rüzgâr yaprakları okşuyormuş lakin Ömer bu sesleri duymuyormuş. Ne gökyüzüne bakmış, ne de etrafına dikkat etmiş.
Tam o sırada çalılıkların yanında bir şeyin kıpırdadığını fark etmiş. Eğilip dikkatle bakınca, toprağa benzeyen kabuğuyla ağır ağır ilerleyen minik bir kaplumbağa görmüş. Gözleri parıl parıl parlıyormuş.
Ömer çabucak durmuş, biraz eğilmiş ve merakla sormuş:
“Sen neden bu kadar yavaş gidiyorsun?”
Kaplumbağa başını kaldırıp Ömer’e bakmış ve sakince:
“Ben yavaş yürüyünce etrafımı daha yeterli görebiliyorum,” demiş.
Ömer şaşırarak kaşlarını kaldırmış.
“Ama ben olsam gideceğim yere çoktan varırdım,” demiş.
Kaplumbağa yavaşça gülümsemiş.
“Ben tez etmiyorum,” demiş. “Çünkü yürürken etrafa bakmak hoşuma gidiyor.”
Bu kelamlar Ömer’in başını biraz karıştırmış fakat içinde bir merak uyanmış.
“Senin ismin ne?” diye sormuş.
“Bana Tospik derler,” demiş kaplumbağa.
“Çünkü ben daima bu türlü yavaş yavaş yürürüm.”
Ömer gülümsemiş.
“Benim adım da Ömer. İstersen biraz birlikte yürüyebiliriz.”
Tospik başını sallamış.
“Olur,” demiş. “Ama ben nitekim çok yavaş giderim. Sıkılmaz mısın?”
Ömer omuzlarını silkmiş.
“Bilmiyorum,” demiş. “Bir deneyeyim bakalım.”
İkisi yan yana yürümeye başlamış. Fakat Ömer’in adımlarını yavaşlatması hiç kolay olmamış. Bir türlü sabit yürüyememiş, ayakları daima ileri gitmek ister üzere davranıyormuş. Daima önüne bakıyor, “Daha ne kadar kaldı sanki?” diye kendi kendine soruyormuş.
Tospik ise değişikmiş. Her birkaç adımda bir duruyor, bazen bir taşın kenarındaki karıncaları izliyor, bazen de bir yaprağın üstünde dinlenen tırtıla uzun uzun bakıyormuş. Yavaşlığına hiç aldırmıyor, her şeyi tek tek inceliyormuş.
Ömer evvel sabırsızlanmış. Ellerini cebine sokmuş, ayaklarını yere sürümüş lakin tekrar de kendini tutamamış. Birkaç adım sonra durup Tospik’in baktığı istikamete eğilip, o da tırtıla bakmaya başlamış.
Tırtıl, yaprağın üstünde kıpır kıpır ilerliyor, küçük ağzıyla yeşil yaprağı yavaşça kemiriyormuş. Ömer, o an birinci kere vaktin ağırlaştığını, etrafın sessizleştiğini hissetmiş. Bu garip fakat hoş bir hismiş.
“Bunu daha evvel hiç görmemiştim,” demiş fısıltıyla, gözlerini tırtıldan ayıramadan.
Tospik yavaşça gülümseyip ona dönmüş.
“Çünkü daha evvel hiç bu kadar yavaşlamamıştın,” demiş sakince.
Yürüyüş sürerken bu sefer Ömer kendi kendine durmuş. Yol kenarındaki sarı bir çiçeğe konmuş arıyı izlemeye başlamış. Arının incecik kanatları güneş ışığında parlıyormuş. Hiç kıpırdamadan uzun mühlet bakmış.
Az ileride toprağın üstünde yavaşça ilerleyen bir salyangoz dikkatini çekmiş. Kabukları ıslakmış, gövdesi iz bırakarak kayıyormuş. Ömer, onun hiç ivedi etmeden gidişini hayranlıkla seyretmiş.
Tospik biraz ilerde durmuş ve büyük bir ağacın gövdesine işaret etmiş.
“Bak,” demiş. “Bu ağı örümcek her sabah yine yapar.”
Biraz duraklamış, sonra gözlerini Ömer’e çevirmiş.
“Ama süratli yürürsek hiç fark etmeyiz,” demiş sakince.
Ömer artık yalnızca yürümüyor, bakıyor, izliyor ve anlamaya çalışıyormuş. Hatta bazen öne geçip, “Bak! Bu taşın üstünde minik bir mantar var!” diye bağırıyormuş.
Güneş gökyüzünde yükseldikçe adımları güzelce yavaşlamış. Lakin bu sefer Ömer’in içi sabırsız değilmiş. Ne kadar yavaş giderlerse, o kadar huzurlu hissediyormuş kendini. Hatta yorgunluk bile hissetmemiş. Güya yürürken içi dinleniyormuş.
Bir müddet sonra kocaman bir ağacın altına varmışlar. Gövdesi o kadar kalınmış ki, Ömer iki koluyla sarılmaya kalksa bile yetmezmiş. Kolları gökyüzüne yanlışsız uzanıyor, yaprakları rüzgârla birlikte adap usul dans ediyormuş. İkisi de bir şey söylemeden oturmuş, yalnızca etrafı dinlemişler.
Ömer çantasını yavaşça açmış, suyunu çıkarıp bir yudum almış. Sonra başını kaldırıp ağacın yaprakları ortasından gökyüzüne bakmış. Mavi gökyüzü neredeyse hiç kıpırdamıyor, rüzgar adeta durmuş üzereymiş.
“Ne kadar sessiz burası,” demiş alçak bir sesle, güya sessizliği ürkütmekten korkuyormuş üzere.
Tospik gözlerini kapatmış, burnundan derin bir nefes almış.
“Bazen sessizlik, duymayı unuttuğumuz en hoş şeydir,” demiş.
O gün ormanda saatler geçmiş fakat Ömer bir an bile sıkılmamış. Hiç süratli yürümemiş, hiç çabuk etmemiş. Lakin buna karşın değil, tahminen de bu yüzden, daha evvel hiç fark etmediği kadar çok şey görmüş.
Bir tırtılın adımını, bir arının duruşunu, bir salyangozun sabrını izlemiş. Ve en çok da, içinin nasıl sessizleştiğini fark etmiş.
Ömer konuta döndüğünde odasına geçmiş. Oyuncaklarına bakmış, sonra yavaşça yere oturmuş. Her zamanki üzere ivedi etmemiş. Her birini tek tek dizmiş, yerlerine sakin sakin koymuş.
Sonra kitabını açmış. Sayfaları süratli hızlı çevirmemiş. Her resme uzun uzun bakmış, sözleri ağır ağır okumuş. Güya vakit artık onun için eskisi üzere süratli değilmiş.
Tam o sırada annesi odaya bakmış. Bir an durmuş, sonra şaşkınlıkla gülümsemiş.
“Bugün sende bir sakinlik var,” demiş, yumuşak bir sesle. “Her şeyin yerli yerinde.”
Ömer pencereye dönüp dışarıya bakmış. Yüzünde fark ettirmeden beliren bir tebessüm varmış.
“Tospik’le yürüdüm,” demiş fısıltıyla.
Tospik ile Ömer Masalı sonra Ömer, bazen yeniden koşmuş, bazen çabuk etmiş. Lakin içinden bir ses onu daima yavaşlamaya çağırmış. O sesi dinlediğinde, etrafını daha çok fark etmiş, kendini daha düzgün hissetmiş.
Çünkü anlamış ki: En hoş şeyler, bazen yalnızca yavaş yürüyünce görülürmüş.
Tospik ile Ömer Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için irtibata tıklayabilir, istek masal başlıklarınızı instagram sayfamızdan iletebilirsiniz.
