Bir vakitler yüksek dağların doruklarında yaşayan tembel bir keçi varmış. İsmi Zıpzıp’mış, fakat zıplamayı pek sevmezmiş. Günlerini kayalıkların üzerinde miskin miskin oturarak geçirir, karnı acıktığında en yakınındaki otları yer, sonra yeniden gölgeye çekilirmiş. Zıpzıp’un tembelliği o kadar meşhurmuş ki öbür keçiler onunla alay edermiş.
Bir gün Zıpzıp çok acıkmış, lakin yakınlarda yiyecek tek bir ot bile kalmamış. Zira etrafındaki tüm otları çoktan yemiş ve yenilerinin çıkması için hiçbir şey yapmamış. Çaresizce dağın eteklerine gerçek yürümüş. Lakin nereye baksa toprak kurak, otlar da solgunmuş. Yorulmuş, susamış ve sonunda bir kayanın gölgesine kıvrılıp uyuyakalmış. Düşünde yemyeşil bir vadiye gitmiş. Bu vadide rengârenk çiçekler, taptaze otlar varmış. Zıpzıp çabucak bu otlara koşmuş, yemeye başlamış. Lakin o kadar iştahlıymış ki vadinin her köşesinden ot koparmış. Derken vadinin başka sakinleri olan koyunlar çıkagelmiş. Koyunların lideri, “Bu vadideki otları herkes eşit biçimde kullanır. Biz daima birlikte çalışır, sulama yapar, otların büyümesini sağlarız. Lakin sen ne suladın ne de emek verdin!” demiş. Zıpzıp, yaptığının yanlış olduğunu anlamış ve tam özür dileyecekken düşünden uyanmış. Gözlerini açtığında karşısında üç koyun duruyormuş. Onlar da dağların doruklarına ot ekmeye gidiyorlarmış. “Biz yeni otlar ekeceğiz ve kurumuş yerleri sulayacağız. Bize katılmak ister misin?” diye sormuşlar.
Zıpzıp, bu teklifi memnuniyetle kabul etmiş. O günden sonra koyunlarla birlikte çalışmış, toprağı kazmış, tohumlar ekmiş ve sulama yapmışlar. Kısa bir müddet sonra dağın zirveleri yemyeşil olmuş. Zıpzıp artık tembel bir keçi değil, çalışkan bir çiftçi keçiymiş.
Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
